Emiel, jongen... Zo'n anderhalf week geleden werd jij het slachtoffer van zinloos geweld. Hoewel ik je zelf nooit gekend hebt, was het verdriet van mijn buurjongen op alle mogelijke manieren voelbaar. Het was alsof het verdriet in de lucht hing. En dat doet het nog steeds. Alsof de poriën in mijn lichaam open staan om al het verdriet en pijn op te zuigen. Want ik zeg wel dat ik je nooit gekend heb, maar mijn gevoel zegt dat ik je een bewuste avond ben tegen gekomen. Koninginnedag 2010. Mijn buurjongen zei naar afloop van het geweldsdelict dat hij die avond nog een half uur met je had staan praten. Er ging een schokgolf door mij heen. Ergens was ik mijn buurjongen op straat tegen gekomen terwijl hij met iemand stond te praten. En nu staat in mijn geheugen gegrift dat jij die 'iemand' geweest moet zijn. Die 'iemand' die nu door zinloos geweld is omgekomen. Die 'iemand' droeg namelijk een petje de bewuste avond. Net als jij vaak deed.
Of jij nu daadwerkelijk die 'iemand' was, zal ik nooit met zekerheid weten. Ook mijn buurjongen kan daar niet met zekerheid een antwoord op geven. Desondanks ken ik je ergens van, of het nou die avond is geweest. Mijn buurjongen bevestigd in ieder geval dat je die avond een petje op had. En ook de plaats waar jullie stonden (in de buurt van de herberg) staat in mijn geheugen gegrift.
Je gezicht komt me bekend voor. Alsof ik je ergens een keer heb ontmoet. Wellicht hebben we ook een keer tegen elkaar gespeeld. Maar dat lijkt me sterk aangezien je 4 jaar jonger bent dan ik. 'Bent' ja, want in onze gedachten ben je er nog steeds.
Ik dacht Emiel, dat jij slechts zo'n oppervlakkig patsertje was. Maar dat zouden anderen van mijn buurjongen wellicht ook zeggen als ze hem zouden zien. En toch is het al tijden 1 van mijn beste vrienden. Nu ik meer foto's gezien heb van jou weet ik dat je zoveel meer bent. Je bent een mens, van vlees en bloed. Het uiterlijk op die ene foto hoeft niks te zeggen. Zeker niet als je hem naast de andere legt. De foto boven deze tekst.
Soms, zo nu en dan... Droom ik iets wat dan later weer terugkomt. Een plek waar ik (langs) kom, een persoon die ik ontmoet, een gesprek dat ik aanga, of de plek waar het desbetreffende gesprek plaatsvind. Zo heb ik tijdens een vakantie wel eens zoiets gehad van; he verrek, hier ben ik eerder geweest. Een deja vu noemen ze zo iets.
Nu wens(te) ik, dat ik over die bewuste Koninginnendag avond een deja vu zou krijgen voorafgaand aan het geweldsdelict. Dat er iets was geweest dat me tijdig had gezegd; je kent die jongen, je hebt hem met Koninginnedag nog gezien. En dat er dan iets was wat maakte dat ik je had kunnen waarschuwen. Zo van jongen, ga niet naar die klote tent. Die kut boulevard.
Maar ik denk dat dit puur het lot is dat je is komen aanwaaien. De wind die de verkeerde kant op stond. Wrong place wrong time. Beste Emiel, dit verhaal is voor jou jongen!
Rust zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten