Het Dolphini mysterie

Na het Bernini mysterie nu ook het Dolphini mysterie en daarmee samenhangend het raadsel van de week. Gebaseerd op de zogenaamde Gestaltpsychologie: Waarom een shoarma zaak die de naam - en de kleuren van - 'de Dolfijn' met zich mee draagt?!

Is het goede antwoord:

a. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, daardoor krijgen mensen die een blauwtje hebben gelopen wellicht een vreet kick?
b. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, de gevolgen van drank lijden mogelijk tot blauwe plekken en een vreet kick?
c. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, wat Michael Jackson aanzette tot zijn nummer 'Free Willy' en een vreet kick?
d. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, net als Michael Jackson die er altijd stoned uitzag en daardoor last kreeg van - jawel - een vreet kick?

of

e: Dolfijnen kleuren enigszins blauw, shoarma en kebab word tegenwoordig van verschillende soorten vlees gemaakt dus wellicht ook van Dolfijn, wat weer lijd tot... jawel: een vreet kick?

Sms nu het goede antwoord naar 0900-dolfijn en ga door voor de koelkast!

Living on the Edge (part 2)- 'Happy Endings'

Lieve 'Kitty'

Portfolio gehaald!
Champagne was heerlijk.
Pa blijft kritisch.
Nick blijft lachen.
En Anne? Anne blijft lief :)

Lieve 'Kitty'; i love happy endings!
Sweet dreams

Dansen met de moeder van 14 miljoen

September 2010. Mijn nieuwe vriendinnetje Anne woont in Hummelo. Hummelo, waar kennen we dat toch van? Feitelijk is het maar een klein boeren kutdorp - uiteraard - in de positieve zin van het woord. Maargoed, Hummelo stelt dan wel geen reed voor, toch is het bekend van een zekere persoon. Een zekere BN-er.

Veredelde Eend

Bij het ouderlijk huis van de zekere BN-er (dezelfde straat als Anne) staat een veredelde eend op de oprit. Hoewel - niet exact een eend - het is een mismaakte oldtimer. De snoek - Jawel! - is een auto tekenend voor de eenvoud, het gemak waarmee dit gezin zichzelf gebleven is. En dat is exact de kracht van deze BN-er.

Scoren

Deze zekere BN-er kan aardig goed scoren. Sterker nog; Sinds Anne en ik wat hebben scoort de BN-er aan de lopende band. Al 5 keer was het raak de afgelopen week. Ik denk dat de BN-er stiekem een oogje op Anne heeft. Toen die er achter kwam dat Anne inmiddels bezet was is meneer vast en zeker extra hard zijn best gaan doen. Met het nodige resultaat!

One man mission

Deze BN-er kenmerkt zich als typisch 'one man mission persoon'. Hij is nuchter, verlegen en doet lekker zijn eigen ding. Uit het programmaboekje van het plaatselijke Volksfeest blijkt dat meneer zich bij regelmaat opwerkt als Hummelo's schutterskoning. De beste man is wars van sterallures en ik had de eer hem te mogen 'meeten'

Mens VS God.

BN-ers worden vaak rijkelijk overschat of overgewaardeerd. Maar wacht maar tot er zelf voor je neus staat. Wat denk,doe of voel je dan? Ik was in ieder geval rete zenuwachtig toen ik meneer zag. Anne wees me erop. Dolgraag wilde ik een praatje gaan maken. Maar waar hebben we het nou over? Hij is ook maar een mens. Hij is geen god. Hij is misschien goed, maar geen god. En hij heeft het godganse geluk dat meneer beschikt over veel talent. En een gezonde dosis relativeringsvermogen. Maar over wie hebben we het nu eigenlijk? 'The hunter, mijn nuchtere boeren pummel padvinder (zie 'schutterskoning') held'

Toneelstuk

Hummelo's Volksfeest 2010. Daar sta je dan, oog in oog met je overschatte held op nog geen meter afstand. Het is maar een mens. En neem dan zijn ma. Ze heet toevallig Maud. En hippe, mooie naam. Maar aan haar kleding niets bijzonders af te lezen. Geen volgevreten vedette moeder. In tegendeel. Ze had net zo goed Gretha kunnen heten. Naast elkaar staan we op de dansvloer. Nietsvermoedend. Zenuwachtig als een klein kind. De nodige vragen passeren de revue. Zou ze weten dat ik niet uit Hummelo kom? Voelt zij aan dat ik weet wiens moeder zij is? Gaat ze wachten tot ik begin met praten? Tot ik haar iets ga vragen? Het is net een toneelstuk. Welke rol nemen wij aan? We dansen en lachen. Kijken elkaar aan. Natuurlijk. Ze weet het. Ik weet het. Iedereen weet het. Uit onze gezichten spreken boekdelen.

Uitgepoept

Wat lijkt me dat dat toch een heerlijke wetenschap. Wetende dat je als trotse moeder een gezond, succesvol en rijk kind ter waarde van 14 miljoen (Transfer Schalke) hebt 'uitgepoept'. Wetende dat je zoon wel een rondje in doet. Wetende dat hij mogelijk meebetaald zodra de oldtimer uit geprutteld is. Wetende dat hij gegarandeerd een mooie schoondochter mee naar huis neemt. Wetende dat het talent mogelijk in haar buik verder groeit, zich verder door ontwikkeld.

Tol

Waar euforie een term is die het Hummelo's Volksfeest eer aan doet, is er 1 bekende die in deze euforische stemming ontbreekt. Het is de vader van, die de tol van een gemist feest moet betalen nadat hij zondag in euforische feeststemming (?) van de trap afgevallen is. Arme Dirk-Jan, hij had die AT5 verslaggever nog wel zo mooi te pakken. Dat we uitgerekend deze avond nou zo'n heerlijke nuchtere droogkloot moeten missen. Anders was het feest helemaal compleet geweest!

Hummelo's Vuvuzela

Het hoogtepunt van de avond komt toch wel voor de rekening van The Hunter's broer, Niek. Hoewel Niek jonger oogt is hij ouder, maar desondanks steelt hij wel de show. Waar The Hunter, - laten we hem nu maar gewoon Klaas-Jan noemen - rustig oogt, praat en grapjes maakt, gaan zijn broers flink uit hun dak. Op het ritme van 'Orginal Grenzland Sextet - Der alte dessauer' (instr.) krijgt Niek vanaf het podium de hele zaal plat. Met plastic glazen die hij gebruikt als een Hummelose Vuvuzela - Oftewel een veredelde trompet - gaat het publiek beurtlings hurken en staan. Ook stagediven behoort tot Nieks takenpakket. Anne's pa houd er uiteindelijk spierpijn in zijn armen aan over. Wat een heerlijk Cliché; weer terug op het oude nest. Broers die uit hun dak gaan op Duitse Slager muziek nadat de transfer naar Schalke is beklonkken. Een prachtvrouw thuis met een kerngezonde Seb in bed. Wat wil je nog meer? Klaas Jan lacht. Het voelt vast goed om weer terug te zijn.

Foto

Ik zei nog tegen Anne; help me onthouden dat oom Koen zijn fototoestel niet vergeet. 'Hoezo dan?' vroeg Anne. 'Dan kunnen wij samen op de foto' 'Ach dat is toch helemaal nergens voor nodig' 'Hou je niet zo van op de foto?' Enfin, Anne vergat het. 'Er is toch niks om op de foto te zetten in Hummelo'. Vooraf, maar met name achteraf dacht oom Koen daar echter heel anders. over. Hoewel Anne dan wellicht niet van plan was om op de foto te gaan, hebben we hier wel een man ter waarde van 14 miljoen op de dansvloer staan (waar gaan die belachelijk hoge bedragen in godsnaam over?). En het stomme is, Oom Koen had zijn fototoestel nog wel mee genomen. Nota bene in het tasje met het schone ondergoed, het tasje van de onderdelen specialist. 5 doelpunten voor Oranje afgelopen week. Een CV met Ajax, Real, Milan en Schalke. Diverse prijzen op zowel individueel als team niveau. 2 maal Europees kampioen onder 21 Met enige regelmaat topscoorder. Maar goed waar hebben we het nu eigenlijk over? Het is en blijft een mens, 14 miljoen ten spijt. Maar wel voormalig spits van mijn favoriete clubs. De Graafschap & Ajax. Belachelijk dat die bij die eerste zo weinig aan spelen toe kwam. Daar ga ik Peter Bosz nog eens haarfijn over aan de tand voelen & op zijn vingertjes tikken. Verrekte mongool... En uiteraard; ik voetbal zelf ook. Het is en blijft toch een jongensdroom. Enfin. Ik weet het goed gemaakt. Anne; kom we gaan naar huis. Er valt hier niets te fotograferen...

Slaap lekker!

Anne's ouders waren er nog niet helemaal uit. Vonden ze het nou wel of niet goed om ons in dit prille stadium al samen te laten slapen? Ik dacht aan Klaas-Jan. Zou deze spits in zijn slaap ook scoren? De gedachten weer terug naar Anne. Tijd voor een fictieve sms; Lieve Anne, Ik sprak net met de moeder van 14 miljoen. Bij Klaas-Jan mag ik wel op dezelfde kamer slapen! Oftewel; slaap lekker! 'Lief likje' En tot morgen...

Klaas Jan Huntelaar; groot geworden door klein te blijven.

Voel wat ik bedoel - Nostalgia

Koen O heeft zijn schrijver der schrijvers ontdekt.
Moge god - indien hij bestaat - mij straffen voor plagiaat/piraterij,
maar dit stukje uit het tijdschrift 'Eigenzinnig' (nr 1) kon ik onmogelijk onvermeld laten.
Diep respect voor de grote man/vrouw (naam onbekend) die onderstaand stukje tekst ronduit fantastisch schreef:


Wanneer onze handen zich niet langer warmen aan het vlammend ideaal en ons voorland niets biedt dan de rokende puinhoop van wat had moeten zijn, wenkt het gestold verleden, het koekoeksjong dat zich nestelt in de schoot van de hoop, zich volvreet aan de kracht van de verwachting en ons klappertandend achterlaat met de valse herinnering aan hoe het nooit is geweest.

Jump!

Van Halen schreef ik 1984 het nummer Jump!. In navolging van zijn nummer springen er jaarlijks honderden mensen voor de trein. Dit is een verhaal over, en een ode aan: Henk Bosch

Henk Bosch

Eer gister was Henk Bosch op tv bij Knevel & van den Brink. Een vriend van me had het programma bij toeval gezien en vertelde over Henk Bosch. De beste man kreeg maar liefst 14 mensen voor zijn trein gehad gedurende zijn werkzaamheden als conducteur. Aanleiding voor Henk's optreden bij Knevel & Van den brink was een moreel voorstel van spoorweg beheerder Pro Rail. Deze kondigde aan het aantal zelfdodingen van 200 afgelopen jaar met 5% te willen terugdringen d.m.v hekken en praatpalen . Als reactie hierop nam Henk plaats bij Knevel & van den Brink. Zijn kritiek was niet van de lucht. Echter kreeg niet Pro rail maar de NS de volle lading.

Drie keer 'raak'

Aan Henk werd de vraag gesteld 'welke situatie staat u als conducteur het meeste bij?' Het antwoord luidde: de situatie waarbij drie incidenten plaatsvonden in 1 week tijd. Bij het eerste incident lagen de stukken verspreid over twee perrons in Brummen. Twee dagen later was het weer raak. Bij het derde incident had Henk zijn beide schouders noodgedwongen beschikbaar moeten stellen. Enerzijds om een collega te troosten van de persoon die zojuist voor de trein gesprongen was. Anderzijds om een collega conducteur te troosten die in 25 jaar tijd nog nooit een zelfdoding had meegemaakt. Terwijl het voor Henk zijn derde keer in 1 week tijd was.

Verrekte mongool

Het TV interview met Henk deed mij even terug denken aan mijn eigen 'verrekte mongool' verhaal: " (...) Een dag daarvoor had ik namelijk een treinreis gemaakt waarbij 1 of andere mafkees rondom het spoor was gaan zwerven. De trein stopte. En ja hoor daar was hij. 1 of andere verdwaalde toerist. Met een stecil in zijn klauwen. Een Jansport rugzak. Druk bellend. Dat is hem!. Kandidaat nummer 1 in de categorie verrekte mongool. Wat de hel doe jij daar bij het spoor? Beetje zitten beren achter het elektro hokje? Zoek een hobby joh... verrekte mongool! (...)"

Kopje koffie

Gelukkig bleef 'de spong' mij destijds bespaard. De 'verrekte mongool' sprong gelukkig niet. Henk Bosch moest het er echter minder gelukkig van afbrengen met zijn 14 'incidenten'. Wat me nog het meest ergerde aan Henk's verhaal was het zogenaamde 'kopje koffie'. Na iedere zelfdoding of ongeluk kreeg Henk 'doodleuk' een kopje koffie en 1 dag vrij. Daarna moest hij weer gewoon aan de bak. Zonder ook maar even fatsoenlijk met een hulpverlener te hebben gesproken. Want die worden namelijk niet gefinancierd door de NS. Na het tweede week incident kreeg Henk niet 1 dag vrij maar twee (!). Ook kreeg Henk maar liefst 2 koppen koffie! Wat een fantastische werkgever heb je dan zeg... En na twee dagen gewoon weer aan het werk.

Functie omschrijving

Persoonlijk ben ik erg benieuwd hoe de functie omschrijving (opgesteld door de NS) er uit ziet. Zelf heb ik het volgende beeld voor ogen:

'Werkzaamheden Conducteur'

- 14 keer omroepen dat er iemand is aangereden
- 3 uur wachten op hulpverleningsinstanties
- Reanimatie van de nog levende delen
- Het bij elkaar rapen van 10 000 stukken
- Publiek op afstand houden
- Linker schouder beschikbaar stellen aan getuige
- Rechter schouder beschikbaar stellen aan collega
- Het praten met een 'stuk vlees' dat mis heeft gesprongen
- Het drinken van een kopje koffie met de procesmanager
- Grappen maken met collega's 'O we hebben vandaag weer wat gehad voor in de snack'
- Het eten van een 'heerlijk bordje vlees' bij 'vrouwlief' na thuiskomst

Exclusief:

- Professionele zorg

Beloning:

- Minimaal salaris
- Posttraumatische stress syndroom

Henk Bosch

De man die de duivelse dood onder ogen kwam.


Link van het interview: http://www.eo.nl/programma/knevelenvandenbrink/2009-2010/page/Henk_Bosch/articles/article.esp?article=11801449

Living on the edge

Lieve 'Kitty',

Vrijdag de 13e vandaag.
Portfolio af en ingeleverd.
Nog een extra kusje op gegeven.
En nu duimen als een malle.
Voldoende betekend Champagne.
Onvoldoende betekend 3 flessen Whiskey.

Living on the edge...
It's killing.

Lin

Lin, het liedje luidt:

'Ken je nu een dag of twee,
wil je nu al nooit meer missen.
Besef ineens dat het nu beginnen gaat...'

Mijn familie bekroonde me eens met de tekst:

'Als je verliefd bent,
zijn dat de mooiste
tweeënhalve minuut
van je leven'

Lin,
de tweeënhalve minuut
duurt nu al tweeënhalve dag
Laten we er tweeënhalve week
van maken.
Tweeënhalve maand.
En tenslotte
tweeënhalf jaar.

Adam's Glory

Queensday 2010. een flashback. Voor de verandering eens niet ordinair dronken worden in mijn hometown. Nee; oom Koen heeft zich zo gek laten maken dat een zekere dame hem meesleurt naar 'Adam'. Amsterdam. Met een exclusieve overnachting in een oeroud Amsterdams pand.

Huis

Hier in mijn dorpje noemen wij een woning gewoon bij adres en huisnummer. In Amsterdam werkt het enigszins anders. Daar hebben de beneden verdiepingen ook gewoon een adres en huisnummer. Woon je echter niet op de begane grond, dan word je spontaan een extra label aangedragen; HUIS. Voorbeeldje: Magalhaensstraat 11 huis. Huis? Hoezo huis? Wat the fuck huis? En wat nou als ik op de begane grond woon? Woon ik dan niet in een huis? Ik wil ook een huis. Verdomme! Ik wil ook een huis. Wat moet ik nou met zo'n kut woning. Ik wil gewoon naar huis verdomme...

De neus

De dag voor Koninginnedag doen de dame in kwestie ('Room') en ik onze entree in Adam. Met de tram toeren we door de stad op weg naar Mart - No we aint' talking about Mart Smeets here.
Mart is een kennis van Room's ma en volgens 'Room' heeft hij een hele grote neus. Zodra de deur van het karakteristiek Amsterdamse pand open gaat blijkt inderdaad dat je niet om 'De neus' heen kan. Een neus zo groot dat je hem moeiteloos tussen dubbel D zou kunnen drukken. Maar 'De neus' steekt zijn neus niet in andermans zaken... 'De neus' woont niet in 'huis', hij heeft slechts een woning. Desondanks heeft 'De neus' het goed voor elkaar. Op de begane grond bevind zich de woonkamer en de keuken. In de kelder bevinden zich 2 slaapkamers. Eentje van 'De neus' zelf en een logeerkamer waarin vroeger zijn zoon sliep ('De neus' is gescheiden en zijn zoon is het huis uit). Er staat een heerlijk twee persoons waterbed waar ik het eerste uur niet uit te slaan ben. Hooguit rollend krijg je mij weer boven water...

Ouwe lullen dagen

De neus lijkt in eerste instantie een echte Amsterdammer. In de drukte en hectiek van de stad is De neus echter helemaal ondergesneeuwd. Als een kasplantje kijkt de neus tv (voetbal!). Soms denk ik wel eens dat alleen oudere mensen het geduld hebben om regelmatig 90 minuten voetbal te kijken. En al zeker als het om zo'n nietszeggende wedstrijd gaat met twee buitenlandse clubs. Het lijkt alsof De neus zich heeft neergelegd en overgegeven aan zijn 'ouwe lullen dagen' Er zit weinig leven meer in het 'beessie'. Jammer eigenlijk.

Plat Adam's

Met 'de neus' gaan room en ik richting pin automaat. Maar dan ontmoeten we 'het echte Adam's', plat Adam's; de buurman. De buurman is een echte Amsterdammer. Alleen al hoe hij spreekt; een beetje arrogant maar ook heel warm. De buurman spreekt zoals het 'Blijf van mijn lijf huis' met zijn doelstelling voor ogen heeft. In de trant van: 'mij maak je niks, ik let wel op jullie'. 'Ik woon en werk hier al 40 jaar' (Al geloof ik niet dat je daar als werknemer van het Blijf van mijn lijf huis nou zo vrolijk van word).

Max en de koning

Nu weet ik niet meer of de buurman nou Max heette, of dat het de naam is van zijn hond; een Golden Retriever. Golden Retrievers zijn eigenlijk te soft voor de grote stad. Maar het scheelt wel als je als 'buurman en buurman' oftewel 'neus & co' in ieder geval een hond hebt om samen mee te knuffelen. Zij aan zij lopen Room en ik voorop door de Amsterdamse straat. Achter ons worden we nauw gevolgd door onze '3 dienstdoeners', waarvan 1 vier voeter. Daar loop ik dan, in een voor mij vrij onbekende stad. Daar loop ik dan, met een voor mij vrij onbekend meisje. Daar loop ik dan met de 3 dienstdoeners als persoonlijke bodyguards. In deze voor mij vrij onbekende situatie voel ik mij toch vrij bekend en vooral vrij veilig. Lekkere woordkeuze Koen; vrij veilig...
Wat lul ik nou; vrij veilig? Ik voel me de koning de rijk. Ik voel me alsof de stad van mij is. The city is mine, i own this place... It's my Ajax. It's my capital. It's my city and i love this place. But it still ain't no Zwollywood. My beloved Zwollywood.

Verdwaalde zielen

We komen aan bij de pin automaat. Max en zijn baasje (wie wie is mag je nu even zelf uit maken) maken een praatje met twee jongere dames. Het is hun stad. De stad van Buurman & buurman. Toch staan ze er een beetje bij als verdwaalde zielen. Twee hopeloze ouwe herders die nog gretig zijn als jonge honden als het om de vrouwtjes gaat. Dat het hun stad is zie je nauwelijks nog van hun lichamen afdruipen. Het is alsof ze zich willen overgeven aan de machtsovername door de jeugd. Alsof ze het tempo van de stad niet meer bij kunnen benen. Het is alsof de verdwaalde zielen Buurman en buurman lijken te willen roepen: Oke, ik geef me over, ik doe met jullie mee; neem me alsjeblieft op in jullie groep. Maak me weer jong. Maak me weer gretig. Leer me het spel te spelen, leer me de spelregels van de hedendaagse snelle stad.

Oer toeristen

Maar niet alleen Buurman & Buurman zijn twee verdwaalde zielen in deze grote, alles slikkende stad. Ook Room en ik horen hier eigenlijk niet. Als twee oer toeristen laten we buurman en buurman voor wat het is en trekken we door de stad. Maar we zijn geen 'locals' en dat merk je aan alles. Het feest van Koninginnedag-nacht trekt eigenlijk langs ons heen. We lopen er wel door heen, maar we horen er eigenlijk niet echt bij. Dat blijkt ook de volgende dag. Het slenterende tempo van Room stoort me mateloos. En dan opeens besef ik het; ik/wij, we horen hier niet. Dit is niet ons feestje en niet ons publiek. Ik ben hier te jong voor. Dit feest is te groot voor ons als tweetal om al slenterend te beleven. Dit feest is te intens om slechts als duo van te genieten. Een grote stad en een groot feest moet je met een grote groep beleven.

Hometown Glory

En dus laat ik de stad, de neus, de buurman, Max en Room voor wat het is. Waar ik me eerst de koning de rijk voelde is het feestje al slenterend verstoort. Ik trek terug naar mijn eigen koninkrijk, terug naar mijn eigen jeugdsentiment en terug naar mijn eigen Hometown-glory. En daar herleven oude tijden van het ordinair dronken worden op Queensday. Die avond ontmoet ik Paulien en in haar herken ik het snelle leven van de stad. Voor even word ik in gedachten teruggevoerd naar Adam. Adam's glory.

Pessimisme

Pessimisme. Ik hou er wel van. Zo lekker rechtstreeks; het 'rauw op je dak' gevoel. Heerlijk. Sarcasme brengt redding zeg ik wel eens. En laten we eerlijk wezen, de ironie druipt toch overal vanaf tegenwoordig? Kijk maar eens op zaterdag avond naar Stand up Saterday op Comedy Central. Dan begrijp je precies wat ik bedoel. Ironie. Kijk ook eens naar het niveau van sommige scheidsrechters op het WK 2010 en de complimenten van de Fifa over de 'leiding'. Howard Webb die zijn eigen kinderen nog niet de baas kan (aldus zijn vrouw). Op het WK strooit hij met gele kaarten. Die gozer heeft thuis dus echt niks te vertellen. Ja, daar kan ik dan wel weer om lachen.

Het glas is half leeg

Het glas is halfvol, zeggen optimisten vaak. Maar dat gaat voor alcoholisten nou eenmaal niet op (he moeders?). 'Het glas is half leeg' klikt toch veel mooier. Dat betekend in ieder geval dat je de toekomst onder ogen durft te komen en dadelijk weer een vol glas krijgt. Optimisten echter staan veel te veel in het nu. 'Het glas is half vol', ja hallo; daar heb je over een half uur toch niks meer aan? Dag meneer de optimist; durf met je tijd mee te gaan a.u.b.?!

'Vroeger' in de middeleeuwen. Toen was het glas half vol. Maar toen dronken ze ook uit liter glazen i.p.v. 0.2 liter glazen. Ja vind je het gek dat het glas dan al gauw half leeg is? Zeker met het mooie weer.'Vroeger'. 'Vroeger, toen de lucht nog schoon was en sex nog vies'

Patatgeneratie

'De jeugd van tegenwoordig' hoor je de oudjes nog wel eens zeggen. En als ze het niet zeggen dan zie je het ze haast denken. Juist ja, wij behoren tot de patatgeneratie. Dat jullie nou dom jullie ouders achter na liepen... Elke zondag naar de kerk. Geen sex voor het huwelijk. De Zweedse pedagoge Ellen Key sprak in 1909 over 'De eeuw van het kind'. Ze schreef er zelfs een boek over. Daarin voorspelde ze dat het kind steeds meer centraal zou komen te staan in de opvoeding. Nou hebben wij mooi even gelijk gekregen?! Lang leven de patatgeneratie ;) En wie gaat straks de vergrijzing opvangen? Ik zou de uitspraak 'de jeugd van tegenwoordig' graag willen vervangen door een andere. Eentje die binnen het jeugd kader van AFC Ajax vaak te horen is; 'De jeugd heeft de toekomst'. Maar vraag me niet wat voor een? Toch mooi dat die oudjes ons even op scherp zetten! 'With all due respect, i will be working in the thuiszorg this summer...'

PVDP

Mijn pa is al jaren een trouw PVDA stemmer. Zodoende heb ik er maar Partij Van De Pa (PVDP) van gemaakt. De PVDP heeft zijn mening aardig vastgelegd. Laatst kwam de partij toch met zo'n mooie uitspraak; 'Vroeger, toen ik zo oud was als jij' (O my god, daar gaan we weer...) 'Toen werkten wij nog gewoon de hele zomer' 'Op jou leeftijd zou je nog gewoon 51 van de 52 weken in het jaar moeten werken' 'En in de 52e week ga je met vrienden op vakantie'. Oke; shocking. 51 van de 52 weken werken; hoe zou dat er concreet uitzien? Spontaan doemen bij mij beelden op van Auswitz. 'Arbeid macht frei' stond er op de toegangspoort geschreven. Nou ik denk dat ik na 51 weken ook wel aardig dood was geweest. En dan het tweede punt. Stel dat 51 weken werken haalbaar blijkt. Dan hebben we de 52e week nog. 'In de 52e week ga je samen op vakantie' Dat vind ik toch best knap; iedereen die toevallig die ene week vrij is. Net alsof ik een jaar van te voren al ga melden; Jongens, houden jullie wel vrij die ene week? O ja kut, het is die ene week toevallig heel slecht weer in Europa. O ja kut, na 51 weken wilde ik eindelijk een keer nieuwe kleding gaan kopen (aangezien de meeste studenten op zaterdagen werken en op zondagen sporten) O ja kut, ik heb dan een verjaardag van mijn moeder. O ja kut, er overlijd net iemand gedurende die week. O ja kut, daar gaat onze vakantie. 'Ach joh, maakt niet uit; ik zie jullie over 51 weken...' PVDP; hoog tijd om je partij programma enigszins bij te stellen. Dat zal ik toch ook moeten?

Nico O-oo

O-oo, daar is Nico. Nico Dijkshoorn. Nu we het toch over 'rauw op je dak' hebben; ik heb vanmorgen zijn boek gekocht. Dijkshoorn. 10 jaar Dijkshoorn. Niet al Nico's werk vind ik even goed. Op zijn site staan wat oudere stukjes die een beetje de plank misslaan. In het kader van sarcasme brengt redding: daar heb ik persoonlijk ook regelmatig last van... Op nu.nl vind ik zijn columns wat beter. Nico is de koning van de pessimisten. Daar kan zelfs ik niet tegen op. Kijk alleen al naar zijn graftak kop. Er straalt gewoon niks van uit. Niks vrolijks in ieder geval. Of niet ouwe grijze postduif?! Met je plofkop! Mijn complimenten. Ik ga je boek eens rustig doorlezen.

WK kriebels - The morning after

Jullie weten allemaal hoe een 'morning after' voelt. En zeker als je de vorige avond hebt gezopen. 'beroerd'. WK finale 2010. Zinderende spanning. Van gekte weet ik het niet meer in 90e minuut. Verlening. Het restant van de wedstrijd kijk ik buiten, door de openslaande deuren.

En dan die kut goal. In eerste instantie had het al een corner voor Nederland moeten zijn. In tweede instantie was het buitenspel. En in derde instantie krijgen we toch nog die kut goal om onze oren. Als we het tot de penalty's hadden uitgezeten was ik tevreden geweest. Als we dan hadden verloren was het terecht geweest. Ook aangezien Webb nog wel enkele Spanjaarden een extra gele kaart had mogen geven. Dat gejank van die gallery players... En maar vragen om een gele kaart voor 1 van de Nederlanders.

Natuurlijk zijn we met kunst en vliegwerk overeind gebleven. Natuurlijk had die trap van de Jong in de ribben van de Xabi Alonso ook rood kunnen wezen. Misschien wel moeten wezen. De buitenlandse kranten maken ons dan ook af de volgende morgen.

Het was wel weer een typisch WK. Het grote Italie dat vroegtijdig word uitgeschakeld. De relletjes binnen de Franse ploeg. Die bal over de lijn bij Duitsland - Engeland (het Blattertje). De buitenspelgoal van Argentinie tegen Mexico. Een blunderende scheidsrechter in de finale. De discussie over video analyse. Het houd maar niet op. En terecht wellicht.

Ik besluit die nacht buiten te gaan slapen. Het is veel te warm binnen. Hoewel ik me kloten voel, bokken zat leppeltje leppeltje met Nick op een matras heeft nog nooit zo goed gevoeld. Ik kan er wel om lachen eigenlijk. Lachen als een boer met kiespijn.

De volgende morgen word ik gedesillusioneerd wakker. Het verlies voelt alsof een relatie ten einde is. 'Romance is dead' lijkt het wel. En dat klopt ook wel want de klik met Anne was niet wederzijds. En ik kan alleen maar denken; wat als... Wat als we een goede scheidsrechter hadden gehad? Wat als Robben die ene kans oog in oog alleen met de keeper had afgemaakt? Had dat het dan voor even allemaal goed gemaakt? Maar het is allemaal achteraf gelul. En een oer oud jeugdsentiment komt in me naar boven. Het liedje. Het eeuwig typerende oranje liedje. Het liedje van zo dichtbij zijn en toch net niet... Eddy Zoe - Bijna. Bijna raak... 'Bijna, bijna raak, oftewel, oftewel, helemaal, helemaal mis...'

http://www.youtube.com/watch?v=cRjX6QQvsu0