Jullie weten allemaal hoe een 'morning after' voelt. En zeker als je de vorige avond hebt gezopen. 'beroerd'. WK finale 2010. Zinderende spanning. Van gekte weet ik het niet meer in 90e minuut. Verlening. Het restant van de wedstrijd kijk ik buiten, door de openslaande deuren.
En dan die kut goal. In eerste instantie had het al een corner voor Nederland moeten zijn. In tweede instantie was het buitenspel. En in derde instantie krijgen we toch nog die kut goal om onze oren. Als we het tot de penalty's hadden uitgezeten was ik tevreden geweest. Als we dan hadden verloren was het terecht geweest. Ook aangezien Webb nog wel enkele Spanjaarden een extra gele kaart had mogen geven. Dat gejank van die gallery players... En maar vragen om een gele kaart voor 1 van de Nederlanders.
Natuurlijk zijn we met kunst en vliegwerk overeind gebleven. Natuurlijk had die trap van de Jong in de ribben van de Xabi Alonso ook rood kunnen wezen. Misschien wel moeten wezen. De buitenlandse kranten maken ons dan ook af de volgende morgen.
Het was wel weer een typisch WK. Het grote Italie dat vroegtijdig word uitgeschakeld. De relletjes binnen de Franse ploeg. Die bal over de lijn bij Duitsland - Engeland (het Blattertje). De buitenspelgoal van Argentinie tegen Mexico. Een blunderende scheidsrechter in de finale. De discussie over video analyse. Het houd maar niet op. En terecht wellicht.
Ik besluit die nacht buiten te gaan slapen. Het is veel te warm binnen. Hoewel ik me kloten voel, bokken zat leppeltje leppeltje met Nick op een matras heeft nog nooit zo goed gevoeld. Ik kan er wel om lachen eigenlijk. Lachen als een boer met kiespijn.
De volgende morgen word ik gedesillusioneerd wakker. Het verlies voelt alsof een relatie ten einde is. 'Romance is dead' lijkt het wel. En dat klopt ook wel want de klik met Anne was niet wederzijds. En ik kan alleen maar denken; wat als... Wat als we een goede scheidsrechter hadden gehad? Wat als Robben die ene kans oog in oog alleen met de keeper had afgemaakt? Had dat het dan voor even allemaal goed gemaakt? Maar het is allemaal achteraf gelul. En een oer oud jeugdsentiment komt in me naar boven. Het liedje. Het eeuwig typerende oranje liedje. Het liedje van zo dichtbij zijn en toch net niet... Eddy Zoe - Bijna. Bijna raak... 'Bijna, bijna raak, oftewel, oftewel, helemaal, helemaal mis...'
http://www.youtube.com/watch?v=cRjX6QQvsu0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten