Adam's Glory

Queensday 2010. een flashback. Voor de verandering eens niet ordinair dronken worden in mijn hometown. Nee; oom Koen heeft zich zo gek laten maken dat een zekere dame hem meesleurt naar 'Adam'. Amsterdam. Met een exclusieve overnachting in een oeroud Amsterdams pand.

Huis

Hier in mijn dorpje noemen wij een woning gewoon bij adres en huisnummer. In Amsterdam werkt het enigszins anders. Daar hebben de beneden verdiepingen ook gewoon een adres en huisnummer. Woon je echter niet op de begane grond, dan word je spontaan een extra label aangedragen; HUIS. Voorbeeldje: Magalhaensstraat 11 huis. Huis? Hoezo huis? Wat the fuck huis? En wat nou als ik op de begane grond woon? Woon ik dan niet in een huis? Ik wil ook een huis. Verdomme! Ik wil ook een huis. Wat moet ik nou met zo'n kut woning. Ik wil gewoon naar huis verdomme...

De neus

De dag voor Koninginnedag doen de dame in kwestie ('Room') en ik onze entree in Adam. Met de tram toeren we door de stad op weg naar Mart - No we aint' talking about Mart Smeets here.
Mart is een kennis van Room's ma en volgens 'Room' heeft hij een hele grote neus. Zodra de deur van het karakteristiek Amsterdamse pand open gaat blijkt inderdaad dat je niet om 'De neus' heen kan. Een neus zo groot dat je hem moeiteloos tussen dubbel D zou kunnen drukken. Maar 'De neus' steekt zijn neus niet in andermans zaken... 'De neus' woont niet in 'huis', hij heeft slechts een woning. Desondanks heeft 'De neus' het goed voor elkaar. Op de begane grond bevind zich de woonkamer en de keuken. In de kelder bevinden zich 2 slaapkamers. Eentje van 'De neus' zelf en een logeerkamer waarin vroeger zijn zoon sliep ('De neus' is gescheiden en zijn zoon is het huis uit). Er staat een heerlijk twee persoons waterbed waar ik het eerste uur niet uit te slaan ben. Hooguit rollend krijg je mij weer boven water...

Ouwe lullen dagen

De neus lijkt in eerste instantie een echte Amsterdammer. In de drukte en hectiek van de stad is De neus echter helemaal ondergesneeuwd. Als een kasplantje kijkt de neus tv (voetbal!). Soms denk ik wel eens dat alleen oudere mensen het geduld hebben om regelmatig 90 minuten voetbal te kijken. En al zeker als het om zo'n nietszeggende wedstrijd gaat met twee buitenlandse clubs. Het lijkt alsof De neus zich heeft neergelegd en overgegeven aan zijn 'ouwe lullen dagen' Er zit weinig leven meer in het 'beessie'. Jammer eigenlijk.

Plat Adam's

Met 'de neus' gaan room en ik richting pin automaat. Maar dan ontmoeten we 'het echte Adam's', plat Adam's; de buurman. De buurman is een echte Amsterdammer. Alleen al hoe hij spreekt; een beetje arrogant maar ook heel warm. De buurman spreekt zoals het 'Blijf van mijn lijf huis' met zijn doelstelling voor ogen heeft. In de trant van: 'mij maak je niks, ik let wel op jullie'. 'Ik woon en werk hier al 40 jaar' (Al geloof ik niet dat je daar als werknemer van het Blijf van mijn lijf huis nou zo vrolijk van word).

Max en de koning

Nu weet ik niet meer of de buurman nou Max heette, of dat het de naam is van zijn hond; een Golden Retriever. Golden Retrievers zijn eigenlijk te soft voor de grote stad. Maar het scheelt wel als je als 'buurman en buurman' oftewel 'neus & co' in ieder geval een hond hebt om samen mee te knuffelen. Zij aan zij lopen Room en ik voorop door de Amsterdamse straat. Achter ons worden we nauw gevolgd door onze '3 dienstdoeners', waarvan 1 vier voeter. Daar loop ik dan, in een voor mij vrij onbekende stad. Daar loop ik dan, met een voor mij vrij onbekend meisje. Daar loop ik dan met de 3 dienstdoeners als persoonlijke bodyguards. In deze voor mij vrij onbekende situatie voel ik mij toch vrij bekend en vooral vrij veilig. Lekkere woordkeuze Koen; vrij veilig...
Wat lul ik nou; vrij veilig? Ik voel me de koning de rijk. Ik voel me alsof de stad van mij is. The city is mine, i own this place... It's my Ajax. It's my capital. It's my city and i love this place. But it still ain't no Zwollywood. My beloved Zwollywood.

Verdwaalde zielen

We komen aan bij de pin automaat. Max en zijn baasje (wie wie is mag je nu even zelf uit maken) maken een praatje met twee jongere dames. Het is hun stad. De stad van Buurman & buurman. Toch staan ze er een beetje bij als verdwaalde zielen. Twee hopeloze ouwe herders die nog gretig zijn als jonge honden als het om de vrouwtjes gaat. Dat het hun stad is zie je nauwelijks nog van hun lichamen afdruipen. Het is alsof ze zich willen overgeven aan de machtsovername door de jeugd. Alsof ze het tempo van de stad niet meer bij kunnen benen. Het is alsof de verdwaalde zielen Buurman en buurman lijken te willen roepen: Oke, ik geef me over, ik doe met jullie mee; neem me alsjeblieft op in jullie groep. Maak me weer jong. Maak me weer gretig. Leer me het spel te spelen, leer me de spelregels van de hedendaagse snelle stad.

Oer toeristen

Maar niet alleen Buurman & Buurman zijn twee verdwaalde zielen in deze grote, alles slikkende stad. Ook Room en ik horen hier eigenlijk niet. Als twee oer toeristen laten we buurman en buurman voor wat het is en trekken we door de stad. Maar we zijn geen 'locals' en dat merk je aan alles. Het feest van Koninginnedag-nacht trekt eigenlijk langs ons heen. We lopen er wel door heen, maar we horen er eigenlijk niet echt bij. Dat blijkt ook de volgende dag. Het slenterende tempo van Room stoort me mateloos. En dan opeens besef ik het; ik/wij, we horen hier niet. Dit is niet ons feestje en niet ons publiek. Ik ben hier te jong voor. Dit feest is te groot voor ons als tweetal om al slenterend te beleven. Dit feest is te intens om slechts als duo van te genieten. Een grote stad en een groot feest moet je met een grote groep beleven.

Hometown Glory

En dus laat ik de stad, de neus, de buurman, Max en Room voor wat het is. Waar ik me eerst de koning de rijk voelde is het feestje al slenterend verstoort. Ik trek terug naar mijn eigen koninkrijk, terug naar mijn eigen jeugdsentiment en terug naar mijn eigen Hometown-glory. En daar herleven oude tijden van het ordinair dronken worden op Queensday. Die avond ontmoet ik Paulien en in haar herken ik het snelle leven van de stad. Voor even word ik in gedachten teruggevoerd naar Adam. Adam's glory.

Pessimisme

Pessimisme. Ik hou er wel van. Zo lekker rechtstreeks; het 'rauw op je dak' gevoel. Heerlijk. Sarcasme brengt redding zeg ik wel eens. En laten we eerlijk wezen, de ironie druipt toch overal vanaf tegenwoordig? Kijk maar eens op zaterdag avond naar Stand up Saterday op Comedy Central. Dan begrijp je precies wat ik bedoel. Ironie. Kijk ook eens naar het niveau van sommige scheidsrechters op het WK 2010 en de complimenten van de Fifa over de 'leiding'. Howard Webb die zijn eigen kinderen nog niet de baas kan (aldus zijn vrouw). Op het WK strooit hij met gele kaarten. Die gozer heeft thuis dus echt niks te vertellen. Ja, daar kan ik dan wel weer om lachen.

Het glas is half leeg

Het glas is halfvol, zeggen optimisten vaak. Maar dat gaat voor alcoholisten nou eenmaal niet op (he moeders?). 'Het glas is half leeg' klikt toch veel mooier. Dat betekend in ieder geval dat je de toekomst onder ogen durft te komen en dadelijk weer een vol glas krijgt. Optimisten echter staan veel te veel in het nu. 'Het glas is half vol', ja hallo; daar heb je over een half uur toch niks meer aan? Dag meneer de optimist; durf met je tijd mee te gaan a.u.b.?!

'Vroeger' in de middeleeuwen. Toen was het glas half vol. Maar toen dronken ze ook uit liter glazen i.p.v. 0.2 liter glazen. Ja vind je het gek dat het glas dan al gauw half leeg is? Zeker met het mooie weer.'Vroeger'. 'Vroeger, toen de lucht nog schoon was en sex nog vies'

Patatgeneratie

'De jeugd van tegenwoordig' hoor je de oudjes nog wel eens zeggen. En als ze het niet zeggen dan zie je het ze haast denken. Juist ja, wij behoren tot de patatgeneratie. Dat jullie nou dom jullie ouders achter na liepen... Elke zondag naar de kerk. Geen sex voor het huwelijk. De Zweedse pedagoge Ellen Key sprak in 1909 over 'De eeuw van het kind'. Ze schreef er zelfs een boek over. Daarin voorspelde ze dat het kind steeds meer centraal zou komen te staan in de opvoeding. Nou hebben wij mooi even gelijk gekregen?! Lang leven de patatgeneratie ;) En wie gaat straks de vergrijzing opvangen? Ik zou de uitspraak 'de jeugd van tegenwoordig' graag willen vervangen door een andere. Eentje die binnen het jeugd kader van AFC Ajax vaak te horen is; 'De jeugd heeft de toekomst'. Maar vraag me niet wat voor een? Toch mooi dat die oudjes ons even op scherp zetten! 'With all due respect, i will be working in the thuiszorg this summer...'

PVDP

Mijn pa is al jaren een trouw PVDA stemmer. Zodoende heb ik er maar Partij Van De Pa (PVDP) van gemaakt. De PVDP heeft zijn mening aardig vastgelegd. Laatst kwam de partij toch met zo'n mooie uitspraak; 'Vroeger, toen ik zo oud was als jij' (O my god, daar gaan we weer...) 'Toen werkten wij nog gewoon de hele zomer' 'Op jou leeftijd zou je nog gewoon 51 van de 52 weken in het jaar moeten werken' 'En in de 52e week ga je met vrienden op vakantie'. Oke; shocking. 51 van de 52 weken werken; hoe zou dat er concreet uitzien? Spontaan doemen bij mij beelden op van Auswitz. 'Arbeid macht frei' stond er op de toegangspoort geschreven. Nou ik denk dat ik na 51 weken ook wel aardig dood was geweest. En dan het tweede punt. Stel dat 51 weken werken haalbaar blijkt. Dan hebben we de 52e week nog. 'In de 52e week ga je samen op vakantie' Dat vind ik toch best knap; iedereen die toevallig die ene week vrij is. Net alsof ik een jaar van te voren al ga melden; Jongens, houden jullie wel vrij die ene week? O ja kut, het is die ene week toevallig heel slecht weer in Europa. O ja kut, na 51 weken wilde ik eindelijk een keer nieuwe kleding gaan kopen (aangezien de meeste studenten op zaterdagen werken en op zondagen sporten) O ja kut, ik heb dan een verjaardag van mijn moeder. O ja kut, er overlijd net iemand gedurende die week. O ja kut, daar gaat onze vakantie. 'Ach joh, maakt niet uit; ik zie jullie over 51 weken...' PVDP; hoog tijd om je partij programma enigszins bij te stellen. Dat zal ik toch ook moeten?

Nico O-oo

O-oo, daar is Nico. Nico Dijkshoorn. Nu we het toch over 'rauw op je dak' hebben; ik heb vanmorgen zijn boek gekocht. Dijkshoorn. 10 jaar Dijkshoorn. Niet al Nico's werk vind ik even goed. Op zijn site staan wat oudere stukjes die een beetje de plank misslaan. In het kader van sarcasme brengt redding: daar heb ik persoonlijk ook regelmatig last van... Op nu.nl vind ik zijn columns wat beter. Nico is de koning van de pessimisten. Daar kan zelfs ik niet tegen op. Kijk alleen al naar zijn graftak kop. Er straalt gewoon niks van uit. Niks vrolijks in ieder geval. Of niet ouwe grijze postduif?! Met je plofkop! Mijn complimenten. Ik ga je boek eens rustig doorlezen.

WK kriebels - The morning after

Jullie weten allemaal hoe een 'morning after' voelt. En zeker als je de vorige avond hebt gezopen. 'beroerd'. WK finale 2010. Zinderende spanning. Van gekte weet ik het niet meer in 90e minuut. Verlening. Het restant van de wedstrijd kijk ik buiten, door de openslaande deuren.

En dan die kut goal. In eerste instantie had het al een corner voor Nederland moeten zijn. In tweede instantie was het buitenspel. En in derde instantie krijgen we toch nog die kut goal om onze oren. Als we het tot de penalty's hadden uitgezeten was ik tevreden geweest. Als we dan hadden verloren was het terecht geweest. Ook aangezien Webb nog wel enkele Spanjaarden een extra gele kaart had mogen geven. Dat gejank van die gallery players... En maar vragen om een gele kaart voor 1 van de Nederlanders.

Natuurlijk zijn we met kunst en vliegwerk overeind gebleven. Natuurlijk had die trap van de Jong in de ribben van de Xabi Alonso ook rood kunnen wezen. Misschien wel moeten wezen. De buitenlandse kranten maken ons dan ook af de volgende morgen.

Het was wel weer een typisch WK. Het grote Italie dat vroegtijdig word uitgeschakeld. De relletjes binnen de Franse ploeg. Die bal over de lijn bij Duitsland - Engeland (het Blattertje). De buitenspelgoal van Argentinie tegen Mexico. Een blunderende scheidsrechter in de finale. De discussie over video analyse. Het houd maar niet op. En terecht wellicht.

Ik besluit die nacht buiten te gaan slapen. Het is veel te warm binnen. Hoewel ik me kloten voel, bokken zat leppeltje leppeltje met Nick op een matras heeft nog nooit zo goed gevoeld. Ik kan er wel om lachen eigenlijk. Lachen als een boer met kiespijn.

De volgende morgen word ik gedesillusioneerd wakker. Het verlies voelt alsof een relatie ten einde is. 'Romance is dead' lijkt het wel. En dat klopt ook wel want de klik met Anne was niet wederzijds. En ik kan alleen maar denken; wat als... Wat als we een goede scheidsrechter hadden gehad? Wat als Robben die ene kans oog in oog alleen met de keeper had afgemaakt? Had dat het dan voor even allemaal goed gemaakt? Maar het is allemaal achteraf gelul. En een oer oud jeugdsentiment komt in me naar boven. Het liedje. Het eeuwig typerende oranje liedje. Het liedje van zo dichtbij zijn en toch net niet... Eddy Zoe - Bijna. Bijna raak... 'Bijna, bijna raak, oftewel, oftewel, helemaal, helemaal mis...'

http://www.youtube.com/watch?v=cRjX6QQvsu0

Nature

Zwollywood
*klik op de afbeelding voor ware grote*

The sky over Rick's place
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Flowers at Lubeckplein
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Home, sweet home
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Old time memories
*klik op de afbeelding voor ware grote*

A sad tree
*klik op de afbeelding voor ware grote*

'Beweging'

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van avonden, nachten die vallen terwijl het nog niet af is? Dat je moet gaan slapen maar het gevoel zegt te willen leven, te willen feesten en te willen vrijen. Het gevoel dat er iets ontbreekt op je blauwe -met rode hart - kussen.

Meisje

Het gevoel van je ogen sluiten en in gedachten vrijen met dat vrolijke springerige meisje dat je van het weekend hebt ontmoet. Het vrolijke zomerjurkje. Haar ronde borsten. Jij die schokkend klaarkomt en elkaar diep aankijkend. De geilheid die uit haar ogen straalt. De passie, het vuur. Het gevoel van 'neem me'. Het gevoel van overgave. Het gevoel van kinky samenspel.

De ijssel

Het zomerjurkje huppelend in het riet aan de ijssel. Jij en jullie hond die haar achterna rennen. Ten aarde stortend en hevig zoenend, strelend door haar glanzende haar, afglijdend langs haar oor (cliché).

Knoopjes

Zij die een voor een de knoopjes van je overhemd open maakt. Blazend op je navel, kietelend, samen om rollend van het lachen terwijl de Golden Retriever jullie gezichten speels aflikt, al kwispelend met zijn staart.

Wake up

Wakker wordend aan de oever, met jullie benen pootje badend in het water. Haar hoofd op je borst en de glimlach als ze wakker word. Jij die op jou beurt haar lach beantwoord met een kus op haar voorhoofd. Heiligheid.

De nacht

En dan de nacht. Op jullie ruggen naast elkaar hand in hand liggend. Zwijgend, nagenietend. Starend naar het plafond. Vol ongeloof. In de zevende hemel nagenietend van de meest fantastische sex. Nog even die blik. 'Weltrusten schat; ik hou van je' (cliché)

Beweging

'Beweging'. Daar kwam het op neer volgens mijn studie loopbaan begeleider. 'Een pad ontstaat door er op te lopen' stond er op de voorkant van het kaartje vermeld. In een binnenzijde van het kaartje stond vermeld: Dag Koen, 'als je niet in beweging bent dan loop je nergens tegen aan' Ik wens je veel 'beweging'.

Dag mevrouw. Ik wens mezelf eveneens hetzelfde toe. Maar toch bedankt voor het cliché.

WK kriebels - The final countdown

Godse mooi deel 2. de WK kriebels bereiken hun hoogtepunt. Zondag 11 juli 2010. Na 32 jaar heeft Oranje op nieuw kans om geschiedenis te schrijven. Maar volgens mij hebben ze dat allang gedaan.

1974 Nederland - Duitsland

Het jaar van de eerste WK finale. Ik vroeg me pa er nog eens na. Waar en met wie heb je gekeken? Na diep nadenken kwam hij tot de conclusie dat het Zwolle moet zijn geweest. Zwollywood; my beloved hometown. Mijn oom had moeten janken als een klein kind nadat NL smeer had gekregen van die laffe Duitsers. Ik ben benieuwd of hij het zondag - 36 jaar later -wel droogt houd als Oranje verliest.

36

36 jaar later is het inmiddels. In de tussentijd speelde Oranje nog 1 WK finale in 78 tegen Argentinië. Daarna bleef het angstvallig stil. Tot 88. Oranje Europees kampioen. Maar nu is het 36 jaar later. 36 jaar na onze eerste WK finale. En er is iets met dat getal. Er is iets met het getal 36. 36 is namelijk het geluks getal van mijn vader. 36. Het moet gewoon gebeuren zondag. Het kan haast niet meer fout gaan.

Als een klein kind

Ik ben al dagen/weken zenuwachtig als een klein kind. Het gevoel is er gewoon dat er iets aan zit te komen. Een klein kind heeft dat gevoel ook. Voor een eerste schooldag bijvoorbeeld. Het kind voelt dat er iets aan zit te komen. Er gaat iets gebeuren. Iets nieuws, iets vreemds, iets engs. Iets wat het kind nog nooit heeft meegemaakt. Zijn eerste schooldag. Mijn eerste WK finale. Beide zijn we zenuwachtig. Voor beide is het eng. Vreemd. Nieuw. Maar net als bij een kind slaan mijn zenuwen al gauw om. De zenuwen slaan om in liefde. In een paar dagen tijd word het zenuwachtige kind verliefd op zijn school juf. In een paar dagen tijd kunnen mijn zenuwen omslaan in liefde voor het NL elftal.

Haat/liefde verhouding

Al meer dan een decennia lang heb ik een haat liefde verhouding met Oranje. De penalty's van 98. Vreselijk. Het kaartenfestijn tegen Portugal, halve finale EK 2004. Vreselijk. NL - Frankrijk en Nederland - Italie in de poulefase van 2008. FANTASTISCH. Kwartfinale NL - Rusland. Vreselijk. Kwalificatie WK 2010: Goeie shit. Poulefase 2010. Functionele shit. NL - Slowakije. Mooie shit. NL - Brazilie. Toffe shit. NL - Uruguay. Mazzel shit. NL - Spanje? Tering vette shit.

Bloed oranje

http://www.youtube.com/watch?v=ldaKJMWgqfw