Het Dolphini mysterie

Na het Bernini mysterie nu ook het Dolphini mysterie en daarmee samenhangend het raadsel van de week. Gebaseerd op de zogenaamde Gestaltpsychologie: Waarom een shoarma zaak die de naam - en de kleuren van - 'de Dolfijn' met zich mee draagt?!

Is het goede antwoord:

a. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, daardoor krijgen mensen die een blauwtje hebben gelopen wellicht een vreet kick?
b. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, de gevolgen van drank lijden mogelijk tot blauwe plekken en een vreet kick?
c. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, wat Michael Jackson aanzette tot zijn nummer 'Free Willy' en een vreet kick?
d. Dolfijnen kleuren enigszins blauw, net als Michael Jackson die er altijd stoned uitzag en daardoor last kreeg van - jawel - een vreet kick?

of

e: Dolfijnen kleuren enigszins blauw, shoarma en kebab word tegenwoordig van verschillende soorten vlees gemaakt dus wellicht ook van Dolfijn, wat weer lijd tot... jawel: een vreet kick?

Sms nu het goede antwoord naar 0900-dolfijn en ga door voor de koelkast!

Living on the Edge (part 2)- 'Happy Endings'

Lieve 'Kitty'

Portfolio gehaald!
Champagne was heerlijk.
Pa blijft kritisch.
Nick blijft lachen.
En Anne? Anne blijft lief :)

Lieve 'Kitty'; i love happy endings!
Sweet dreams

Dansen met de moeder van 14 miljoen

September 2010. Mijn nieuwe vriendinnetje Anne woont in Hummelo. Hummelo, waar kennen we dat toch van? Feitelijk is het maar een klein boeren kutdorp - uiteraard - in de positieve zin van het woord. Maargoed, Hummelo stelt dan wel geen reed voor, toch is het bekend van een zekere persoon. Een zekere BN-er.

Veredelde Eend

Bij het ouderlijk huis van de zekere BN-er (dezelfde straat als Anne) staat een veredelde eend op de oprit. Hoewel - niet exact een eend - het is een mismaakte oldtimer. De snoek - Jawel! - is een auto tekenend voor de eenvoud, het gemak waarmee dit gezin zichzelf gebleven is. En dat is exact de kracht van deze BN-er.

Scoren

Deze zekere BN-er kan aardig goed scoren. Sterker nog; Sinds Anne en ik wat hebben scoort de BN-er aan de lopende band. Al 5 keer was het raak de afgelopen week. Ik denk dat de BN-er stiekem een oogje op Anne heeft. Toen die er achter kwam dat Anne inmiddels bezet was is meneer vast en zeker extra hard zijn best gaan doen. Met het nodige resultaat!

One man mission

Deze BN-er kenmerkt zich als typisch 'one man mission persoon'. Hij is nuchter, verlegen en doet lekker zijn eigen ding. Uit het programmaboekje van het plaatselijke Volksfeest blijkt dat meneer zich bij regelmaat opwerkt als Hummelo's schutterskoning. De beste man is wars van sterallures en ik had de eer hem te mogen 'meeten'

Mens VS God.

BN-ers worden vaak rijkelijk overschat of overgewaardeerd. Maar wacht maar tot er zelf voor je neus staat. Wat denk,doe of voel je dan? Ik was in ieder geval rete zenuwachtig toen ik meneer zag. Anne wees me erop. Dolgraag wilde ik een praatje gaan maken. Maar waar hebben we het nou over? Hij is ook maar een mens. Hij is geen god. Hij is misschien goed, maar geen god. En hij heeft het godganse geluk dat meneer beschikt over veel talent. En een gezonde dosis relativeringsvermogen. Maar over wie hebben we het nu eigenlijk? 'The hunter, mijn nuchtere boeren pummel padvinder (zie 'schutterskoning') held'

Toneelstuk

Hummelo's Volksfeest 2010. Daar sta je dan, oog in oog met je overschatte held op nog geen meter afstand. Het is maar een mens. En neem dan zijn ma. Ze heet toevallig Maud. En hippe, mooie naam. Maar aan haar kleding niets bijzonders af te lezen. Geen volgevreten vedette moeder. In tegendeel. Ze had net zo goed Gretha kunnen heten. Naast elkaar staan we op de dansvloer. Nietsvermoedend. Zenuwachtig als een klein kind. De nodige vragen passeren de revue. Zou ze weten dat ik niet uit Hummelo kom? Voelt zij aan dat ik weet wiens moeder zij is? Gaat ze wachten tot ik begin met praten? Tot ik haar iets ga vragen? Het is net een toneelstuk. Welke rol nemen wij aan? We dansen en lachen. Kijken elkaar aan. Natuurlijk. Ze weet het. Ik weet het. Iedereen weet het. Uit onze gezichten spreken boekdelen.

Uitgepoept

Wat lijkt me dat dat toch een heerlijke wetenschap. Wetende dat je als trotse moeder een gezond, succesvol en rijk kind ter waarde van 14 miljoen (Transfer Schalke) hebt 'uitgepoept'. Wetende dat je zoon wel een rondje in doet. Wetende dat hij mogelijk meebetaald zodra de oldtimer uit geprutteld is. Wetende dat hij gegarandeerd een mooie schoondochter mee naar huis neemt. Wetende dat het talent mogelijk in haar buik verder groeit, zich verder door ontwikkeld.

Tol

Waar euforie een term is die het Hummelo's Volksfeest eer aan doet, is er 1 bekende die in deze euforische stemming ontbreekt. Het is de vader van, die de tol van een gemist feest moet betalen nadat hij zondag in euforische feeststemming (?) van de trap afgevallen is. Arme Dirk-Jan, hij had die AT5 verslaggever nog wel zo mooi te pakken. Dat we uitgerekend deze avond nou zo'n heerlijke nuchtere droogkloot moeten missen. Anders was het feest helemaal compleet geweest!

Hummelo's Vuvuzela

Het hoogtepunt van de avond komt toch wel voor de rekening van The Hunter's broer, Niek. Hoewel Niek jonger oogt is hij ouder, maar desondanks steelt hij wel de show. Waar The Hunter, - laten we hem nu maar gewoon Klaas-Jan noemen - rustig oogt, praat en grapjes maakt, gaan zijn broers flink uit hun dak. Op het ritme van 'Orginal Grenzland Sextet - Der alte dessauer' (instr.) krijgt Niek vanaf het podium de hele zaal plat. Met plastic glazen die hij gebruikt als een Hummelose Vuvuzela - Oftewel een veredelde trompet - gaat het publiek beurtlings hurken en staan. Ook stagediven behoort tot Nieks takenpakket. Anne's pa houd er uiteindelijk spierpijn in zijn armen aan over. Wat een heerlijk Cliché; weer terug op het oude nest. Broers die uit hun dak gaan op Duitse Slager muziek nadat de transfer naar Schalke is beklonkken. Een prachtvrouw thuis met een kerngezonde Seb in bed. Wat wil je nog meer? Klaas Jan lacht. Het voelt vast goed om weer terug te zijn.

Foto

Ik zei nog tegen Anne; help me onthouden dat oom Koen zijn fototoestel niet vergeet. 'Hoezo dan?' vroeg Anne. 'Dan kunnen wij samen op de foto' 'Ach dat is toch helemaal nergens voor nodig' 'Hou je niet zo van op de foto?' Enfin, Anne vergat het. 'Er is toch niks om op de foto te zetten in Hummelo'. Vooraf, maar met name achteraf dacht oom Koen daar echter heel anders. over. Hoewel Anne dan wellicht niet van plan was om op de foto te gaan, hebben we hier wel een man ter waarde van 14 miljoen op de dansvloer staan (waar gaan die belachelijk hoge bedragen in godsnaam over?). En het stomme is, Oom Koen had zijn fototoestel nog wel mee genomen. Nota bene in het tasje met het schone ondergoed, het tasje van de onderdelen specialist. 5 doelpunten voor Oranje afgelopen week. Een CV met Ajax, Real, Milan en Schalke. Diverse prijzen op zowel individueel als team niveau. 2 maal Europees kampioen onder 21 Met enige regelmaat topscoorder. Maar goed waar hebben we het nu eigenlijk over? Het is en blijft een mens, 14 miljoen ten spijt. Maar wel voormalig spits van mijn favoriete clubs. De Graafschap & Ajax. Belachelijk dat die bij die eerste zo weinig aan spelen toe kwam. Daar ga ik Peter Bosz nog eens haarfijn over aan de tand voelen & op zijn vingertjes tikken. Verrekte mongool... En uiteraard; ik voetbal zelf ook. Het is en blijft toch een jongensdroom. Enfin. Ik weet het goed gemaakt. Anne; kom we gaan naar huis. Er valt hier niets te fotograferen...

Slaap lekker!

Anne's ouders waren er nog niet helemaal uit. Vonden ze het nou wel of niet goed om ons in dit prille stadium al samen te laten slapen? Ik dacht aan Klaas-Jan. Zou deze spits in zijn slaap ook scoren? De gedachten weer terug naar Anne. Tijd voor een fictieve sms; Lieve Anne, Ik sprak net met de moeder van 14 miljoen. Bij Klaas-Jan mag ik wel op dezelfde kamer slapen! Oftewel; slaap lekker! 'Lief likje' En tot morgen...

Klaas Jan Huntelaar; groot geworden door klein te blijven.

Voel wat ik bedoel - Nostalgia

Koen O heeft zijn schrijver der schrijvers ontdekt.
Moge god - indien hij bestaat - mij straffen voor plagiaat/piraterij,
maar dit stukje uit het tijdschrift 'Eigenzinnig' (nr 1) kon ik onmogelijk onvermeld laten.
Diep respect voor de grote man/vrouw (naam onbekend) die onderstaand stukje tekst ronduit fantastisch schreef:


Wanneer onze handen zich niet langer warmen aan het vlammend ideaal en ons voorland niets biedt dan de rokende puinhoop van wat had moeten zijn, wenkt het gestold verleden, het koekoeksjong dat zich nestelt in de schoot van de hoop, zich volvreet aan de kracht van de verwachting en ons klappertandend achterlaat met de valse herinnering aan hoe het nooit is geweest.

Jump!

Van Halen schreef ik 1984 het nummer Jump!. In navolging van zijn nummer springen er jaarlijks honderden mensen voor de trein. Dit is een verhaal over, en een ode aan: Henk Bosch

Henk Bosch

Eer gister was Henk Bosch op tv bij Knevel & van den Brink. Een vriend van me had het programma bij toeval gezien en vertelde over Henk Bosch. De beste man kreeg maar liefst 14 mensen voor zijn trein gehad gedurende zijn werkzaamheden als conducteur. Aanleiding voor Henk's optreden bij Knevel & Van den brink was een moreel voorstel van spoorweg beheerder Pro Rail. Deze kondigde aan het aantal zelfdodingen van 200 afgelopen jaar met 5% te willen terugdringen d.m.v hekken en praatpalen . Als reactie hierop nam Henk plaats bij Knevel & van den Brink. Zijn kritiek was niet van de lucht. Echter kreeg niet Pro rail maar de NS de volle lading.

Drie keer 'raak'

Aan Henk werd de vraag gesteld 'welke situatie staat u als conducteur het meeste bij?' Het antwoord luidde: de situatie waarbij drie incidenten plaatsvonden in 1 week tijd. Bij het eerste incident lagen de stukken verspreid over twee perrons in Brummen. Twee dagen later was het weer raak. Bij het derde incident had Henk zijn beide schouders noodgedwongen beschikbaar moeten stellen. Enerzijds om een collega te troosten van de persoon die zojuist voor de trein gesprongen was. Anderzijds om een collega conducteur te troosten die in 25 jaar tijd nog nooit een zelfdoding had meegemaakt. Terwijl het voor Henk zijn derde keer in 1 week tijd was.

Verrekte mongool

Het TV interview met Henk deed mij even terug denken aan mijn eigen 'verrekte mongool' verhaal: " (...) Een dag daarvoor had ik namelijk een treinreis gemaakt waarbij 1 of andere mafkees rondom het spoor was gaan zwerven. De trein stopte. En ja hoor daar was hij. 1 of andere verdwaalde toerist. Met een stecil in zijn klauwen. Een Jansport rugzak. Druk bellend. Dat is hem!. Kandidaat nummer 1 in de categorie verrekte mongool. Wat de hel doe jij daar bij het spoor? Beetje zitten beren achter het elektro hokje? Zoek een hobby joh... verrekte mongool! (...)"

Kopje koffie

Gelukkig bleef 'de spong' mij destijds bespaard. De 'verrekte mongool' sprong gelukkig niet. Henk Bosch moest het er echter minder gelukkig van afbrengen met zijn 14 'incidenten'. Wat me nog het meest ergerde aan Henk's verhaal was het zogenaamde 'kopje koffie'. Na iedere zelfdoding of ongeluk kreeg Henk 'doodleuk' een kopje koffie en 1 dag vrij. Daarna moest hij weer gewoon aan de bak. Zonder ook maar even fatsoenlijk met een hulpverlener te hebben gesproken. Want die worden namelijk niet gefinancierd door de NS. Na het tweede week incident kreeg Henk niet 1 dag vrij maar twee (!). Ook kreeg Henk maar liefst 2 koppen koffie! Wat een fantastische werkgever heb je dan zeg... En na twee dagen gewoon weer aan het werk.

Functie omschrijving

Persoonlijk ben ik erg benieuwd hoe de functie omschrijving (opgesteld door de NS) er uit ziet. Zelf heb ik het volgende beeld voor ogen:

'Werkzaamheden Conducteur'

- 14 keer omroepen dat er iemand is aangereden
- 3 uur wachten op hulpverleningsinstanties
- Reanimatie van de nog levende delen
- Het bij elkaar rapen van 10 000 stukken
- Publiek op afstand houden
- Linker schouder beschikbaar stellen aan getuige
- Rechter schouder beschikbaar stellen aan collega
- Het praten met een 'stuk vlees' dat mis heeft gesprongen
- Het drinken van een kopje koffie met de procesmanager
- Grappen maken met collega's 'O we hebben vandaag weer wat gehad voor in de snack'
- Het eten van een 'heerlijk bordje vlees' bij 'vrouwlief' na thuiskomst

Exclusief:

- Professionele zorg

Beloning:

- Minimaal salaris
- Posttraumatische stress syndroom

Henk Bosch

De man die de duivelse dood onder ogen kwam.


Link van het interview: http://www.eo.nl/programma/knevelenvandenbrink/2009-2010/page/Henk_Bosch/articles/article.esp?article=11801449

Living on the edge

Lieve 'Kitty',

Vrijdag de 13e vandaag.
Portfolio af en ingeleverd.
Nog een extra kusje op gegeven.
En nu duimen als een malle.
Voldoende betekend Champagne.
Onvoldoende betekend 3 flessen Whiskey.

Living on the edge...
It's killing.

Lin

Lin, het liedje luidt:

'Ken je nu een dag of twee,
wil je nu al nooit meer missen.
Besef ineens dat het nu beginnen gaat...'

Mijn familie bekroonde me eens met de tekst:

'Als je verliefd bent,
zijn dat de mooiste
tweeënhalve minuut
van je leven'

Lin,
de tweeënhalve minuut
duurt nu al tweeënhalve dag
Laten we er tweeënhalve week
van maken.
Tweeënhalve maand.
En tenslotte
tweeënhalf jaar.

Adam's Glory

Queensday 2010. een flashback. Voor de verandering eens niet ordinair dronken worden in mijn hometown. Nee; oom Koen heeft zich zo gek laten maken dat een zekere dame hem meesleurt naar 'Adam'. Amsterdam. Met een exclusieve overnachting in een oeroud Amsterdams pand.

Huis

Hier in mijn dorpje noemen wij een woning gewoon bij adres en huisnummer. In Amsterdam werkt het enigszins anders. Daar hebben de beneden verdiepingen ook gewoon een adres en huisnummer. Woon je echter niet op de begane grond, dan word je spontaan een extra label aangedragen; HUIS. Voorbeeldje: Magalhaensstraat 11 huis. Huis? Hoezo huis? Wat the fuck huis? En wat nou als ik op de begane grond woon? Woon ik dan niet in een huis? Ik wil ook een huis. Verdomme! Ik wil ook een huis. Wat moet ik nou met zo'n kut woning. Ik wil gewoon naar huis verdomme...

De neus

De dag voor Koninginnedag doen de dame in kwestie ('Room') en ik onze entree in Adam. Met de tram toeren we door de stad op weg naar Mart - No we aint' talking about Mart Smeets here.
Mart is een kennis van Room's ma en volgens 'Room' heeft hij een hele grote neus. Zodra de deur van het karakteristiek Amsterdamse pand open gaat blijkt inderdaad dat je niet om 'De neus' heen kan. Een neus zo groot dat je hem moeiteloos tussen dubbel D zou kunnen drukken. Maar 'De neus' steekt zijn neus niet in andermans zaken... 'De neus' woont niet in 'huis', hij heeft slechts een woning. Desondanks heeft 'De neus' het goed voor elkaar. Op de begane grond bevind zich de woonkamer en de keuken. In de kelder bevinden zich 2 slaapkamers. Eentje van 'De neus' zelf en een logeerkamer waarin vroeger zijn zoon sliep ('De neus' is gescheiden en zijn zoon is het huis uit). Er staat een heerlijk twee persoons waterbed waar ik het eerste uur niet uit te slaan ben. Hooguit rollend krijg je mij weer boven water...

Ouwe lullen dagen

De neus lijkt in eerste instantie een echte Amsterdammer. In de drukte en hectiek van de stad is De neus echter helemaal ondergesneeuwd. Als een kasplantje kijkt de neus tv (voetbal!). Soms denk ik wel eens dat alleen oudere mensen het geduld hebben om regelmatig 90 minuten voetbal te kijken. En al zeker als het om zo'n nietszeggende wedstrijd gaat met twee buitenlandse clubs. Het lijkt alsof De neus zich heeft neergelegd en overgegeven aan zijn 'ouwe lullen dagen' Er zit weinig leven meer in het 'beessie'. Jammer eigenlijk.

Plat Adam's

Met 'de neus' gaan room en ik richting pin automaat. Maar dan ontmoeten we 'het echte Adam's', plat Adam's; de buurman. De buurman is een echte Amsterdammer. Alleen al hoe hij spreekt; een beetje arrogant maar ook heel warm. De buurman spreekt zoals het 'Blijf van mijn lijf huis' met zijn doelstelling voor ogen heeft. In de trant van: 'mij maak je niks, ik let wel op jullie'. 'Ik woon en werk hier al 40 jaar' (Al geloof ik niet dat je daar als werknemer van het Blijf van mijn lijf huis nou zo vrolijk van word).

Max en de koning

Nu weet ik niet meer of de buurman nou Max heette, of dat het de naam is van zijn hond; een Golden Retriever. Golden Retrievers zijn eigenlijk te soft voor de grote stad. Maar het scheelt wel als je als 'buurman en buurman' oftewel 'neus & co' in ieder geval een hond hebt om samen mee te knuffelen. Zij aan zij lopen Room en ik voorop door de Amsterdamse straat. Achter ons worden we nauw gevolgd door onze '3 dienstdoeners', waarvan 1 vier voeter. Daar loop ik dan, in een voor mij vrij onbekende stad. Daar loop ik dan, met een voor mij vrij onbekend meisje. Daar loop ik dan met de 3 dienstdoeners als persoonlijke bodyguards. In deze voor mij vrij onbekende situatie voel ik mij toch vrij bekend en vooral vrij veilig. Lekkere woordkeuze Koen; vrij veilig...
Wat lul ik nou; vrij veilig? Ik voel me de koning de rijk. Ik voel me alsof de stad van mij is. The city is mine, i own this place... It's my Ajax. It's my capital. It's my city and i love this place. But it still ain't no Zwollywood. My beloved Zwollywood.

Verdwaalde zielen

We komen aan bij de pin automaat. Max en zijn baasje (wie wie is mag je nu even zelf uit maken) maken een praatje met twee jongere dames. Het is hun stad. De stad van Buurman & buurman. Toch staan ze er een beetje bij als verdwaalde zielen. Twee hopeloze ouwe herders die nog gretig zijn als jonge honden als het om de vrouwtjes gaat. Dat het hun stad is zie je nauwelijks nog van hun lichamen afdruipen. Het is alsof ze zich willen overgeven aan de machtsovername door de jeugd. Alsof ze het tempo van de stad niet meer bij kunnen benen. Het is alsof de verdwaalde zielen Buurman en buurman lijken te willen roepen: Oke, ik geef me over, ik doe met jullie mee; neem me alsjeblieft op in jullie groep. Maak me weer jong. Maak me weer gretig. Leer me het spel te spelen, leer me de spelregels van de hedendaagse snelle stad.

Oer toeristen

Maar niet alleen Buurman & Buurman zijn twee verdwaalde zielen in deze grote, alles slikkende stad. Ook Room en ik horen hier eigenlijk niet. Als twee oer toeristen laten we buurman en buurman voor wat het is en trekken we door de stad. Maar we zijn geen 'locals' en dat merk je aan alles. Het feest van Koninginnedag-nacht trekt eigenlijk langs ons heen. We lopen er wel door heen, maar we horen er eigenlijk niet echt bij. Dat blijkt ook de volgende dag. Het slenterende tempo van Room stoort me mateloos. En dan opeens besef ik het; ik/wij, we horen hier niet. Dit is niet ons feestje en niet ons publiek. Ik ben hier te jong voor. Dit feest is te groot voor ons als tweetal om al slenterend te beleven. Dit feest is te intens om slechts als duo van te genieten. Een grote stad en een groot feest moet je met een grote groep beleven.

Hometown Glory

En dus laat ik de stad, de neus, de buurman, Max en Room voor wat het is. Waar ik me eerst de koning de rijk voelde is het feestje al slenterend verstoort. Ik trek terug naar mijn eigen koninkrijk, terug naar mijn eigen jeugdsentiment en terug naar mijn eigen Hometown-glory. En daar herleven oude tijden van het ordinair dronken worden op Queensday. Die avond ontmoet ik Paulien en in haar herken ik het snelle leven van de stad. Voor even word ik in gedachten teruggevoerd naar Adam. Adam's glory.

Pessimisme

Pessimisme. Ik hou er wel van. Zo lekker rechtstreeks; het 'rauw op je dak' gevoel. Heerlijk. Sarcasme brengt redding zeg ik wel eens. En laten we eerlijk wezen, de ironie druipt toch overal vanaf tegenwoordig? Kijk maar eens op zaterdag avond naar Stand up Saterday op Comedy Central. Dan begrijp je precies wat ik bedoel. Ironie. Kijk ook eens naar het niveau van sommige scheidsrechters op het WK 2010 en de complimenten van de Fifa over de 'leiding'. Howard Webb die zijn eigen kinderen nog niet de baas kan (aldus zijn vrouw). Op het WK strooit hij met gele kaarten. Die gozer heeft thuis dus echt niks te vertellen. Ja, daar kan ik dan wel weer om lachen.

Het glas is half leeg

Het glas is halfvol, zeggen optimisten vaak. Maar dat gaat voor alcoholisten nou eenmaal niet op (he moeders?). 'Het glas is half leeg' klikt toch veel mooier. Dat betekend in ieder geval dat je de toekomst onder ogen durft te komen en dadelijk weer een vol glas krijgt. Optimisten echter staan veel te veel in het nu. 'Het glas is half vol', ja hallo; daar heb je over een half uur toch niks meer aan? Dag meneer de optimist; durf met je tijd mee te gaan a.u.b.?!

'Vroeger' in de middeleeuwen. Toen was het glas half vol. Maar toen dronken ze ook uit liter glazen i.p.v. 0.2 liter glazen. Ja vind je het gek dat het glas dan al gauw half leeg is? Zeker met het mooie weer.'Vroeger'. 'Vroeger, toen de lucht nog schoon was en sex nog vies'

Patatgeneratie

'De jeugd van tegenwoordig' hoor je de oudjes nog wel eens zeggen. En als ze het niet zeggen dan zie je het ze haast denken. Juist ja, wij behoren tot de patatgeneratie. Dat jullie nou dom jullie ouders achter na liepen... Elke zondag naar de kerk. Geen sex voor het huwelijk. De Zweedse pedagoge Ellen Key sprak in 1909 over 'De eeuw van het kind'. Ze schreef er zelfs een boek over. Daarin voorspelde ze dat het kind steeds meer centraal zou komen te staan in de opvoeding. Nou hebben wij mooi even gelijk gekregen?! Lang leven de patatgeneratie ;) En wie gaat straks de vergrijzing opvangen? Ik zou de uitspraak 'de jeugd van tegenwoordig' graag willen vervangen door een andere. Eentje die binnen het jeugd kader van AFC Ajax vaak te horen is; 'De jeugd heeft de toekomst'. Maar vraag me niet wat voor een? Toch mooi dat die oudjes ons even op scherp zetten! 'With all due respect, i will be working in the thuiszorg this summer...'

PVDP

Mijn pa is al jaren een trouw PVDA stemmer. Zodoende heb ik er maar Partij Van De Pa (PVDP) van gemaakt. De PVDP heeft zijn mening aardig vastgelegd. Laatst kwam de partij toch met zo'n mooie uitspraak; 'Vroeger, toen ik zo oud was als jij' (O my god, daar gaan we weer...) 'Toen werkten wij nog gewoon de hele zomer' 'Op jou leeftijd zou je nog gewoon 51 van de 52 weken in het jaar moeten werken' 'En in de 52e week ga je met vrienden op vakantie'. Oke; shocking. 51 van de 52 weken werken; hoe zou dat er concreet uitzien? Spontaan doemen bij mij beelden op van Auswitz. 'Arbeid macht frei' stond er op de toegangspoort geschreven. Nou ik denk dat ik na 51 weken ook wel aardig dood was geweest. En dan het tweede punt. Stel dat 51 weken werken haalbaar blijkt. Dan hebben we de 52e week nog. 'In de 52e week ga je samen op vakantie' Dat vind ik toch best knap; iedereen die toevallig die ene week vrij is. Net alsof ik een jaar van te voren al ga melden; Jongens, houden jullie wel vrij die ene week? O ja kut, het is die ene week toevallig heel slecht weer in Europa. O ja kut, na 51 weken wilde ik eindelijk een keer nieuwe kleding gaan kopen (aangezien de meeste studenten op zaterdagen werken en op zondagen sporten) O ja kut, ik heb dan een verjaardag van mijn moeder. O ja kut, er overlijd net iemand gedurende die week. O ja kut, daar gaat onze vakantie. 'Ach joh, maakt niet uit; ik zie jullie over 51 weken...' PVDP; hoog tijd om je partij programma enigszins bij te stellen. Dat zal ik toch ook moeten?

Nico O-oo

O-oo, daar is Nico. Nico Dijkshoorn. Nu we het toch over 'rauw op je dak' hebben; ik heb vanmorgen zijn boek gekocht. Dijkshoorn. 10 jaar Dijkshoorn. Niet al Nico's werk vind ik even goed. Op zijn site staan wat oudere stukjes die een beetje de plank misslaan. In het kader van sarcasme brengt redding: daar heb ik persoonlijk ook regelmatig last van... Op nu.nl vind ik zijn columns wat beter. Nico is de koning van de pessimisten. Daar kan zelfs ik niet tegen op. Kijk alleen al naar zijn graftak kop. Er straalt gewoon niks van uit. Niks vrolijks in ieder geval. Of niet ouwe grijze postduif?! Met je plofkop! Mijn complimenten. Ik ga je boek eens rustig doorlezen.

WK kriebels - The morning after

Jullie weten allemaal hoe een 'morning after' voelt. En zeker als je de vorige avond hebt gezopen. 'beroerd'. WK finale 2010. Zinderende spanning. Van gekte weet ik het niet meer in 90e minuut. Verlening. Het restant van de wedstrijd kijk ik buiten, door de openslaande deuren.

En dan die kut goal. In eerste instantie had het al een corner voor Nederland moeten zijn. In tweede instantie was het buitenspel. En in derde instantie krijgen we toch nog die kut goal om onze oren. Als we het tot de penalty's hadden uitgezeten was ik tevreden geweest. Als we dan hadden verloren was het terecht geweest. Ook aangezien Webb nog wel enkele Spanjaarden een extra gele kaart had mogen geven. Dat gejank van die gallery players... En maar vragen om een gele kaart voor 1 van de Nederlanders.

Natuurlijk zijn we met kunst en vliegwerk overeind gebleven. Natuurlijk had die trap van de Jong in de ribben van de Xabi Alonso ook rood kunnen wezen. Misschien wel moeten wezen. De buitenlandse kranten maken ons dan ook af de volgende morgen.

Het was wel weer een typisch WK. Het grote Italie dat vroegtijdig word uitgeschakeld. De relletjes binnen de Franse ploeg. Die bal over de lijn bij Duitsland - Engeland (het Blattertje). De buitenspelgoal van Argentinie tegen Mexico. Een blunderende scheidsrechter in de finale. De discussie over video analyse. Het houd maar niet op. En terecht wellicht.

Ik besluit die nacht buiten te gaan slapen. Het is veel te warm binnen. Hoewel ik me kloten voel, bokken zat leppeltje leppeltje met Nick op een matras heeft nog nooit zo goed gevoeld. Ik kan er wel om lachen eigenlijk. Lachen als een boer met kiespijn.

De volgende morgen word ik gedesillusioneerd wakker. Het verlies voelt alsof een relatie ten einde is. 'Romance is dead' lijkt het wel. En dat klopt ook wel want de klik met Anne was niet wederzijds. En ik kan alleen maar denken; wat als... Wat als we een goede scheidsrechter hadden gehad? Wat als Robben die ene kans oog in oog alleen met de keeper had afgemaakt? Had dat het dan voor even allemaal goed gemaakt? Maar het is allemaal achteraf gelul. En een oer oud jeugdsentiment komt in me naar boven. Het liedje. Het eeuwig typerende oranje liedje. Het liedje van zo dichtbij zijn en toch net niet... Eddy Zoe - Bijna. Bijna raak... 'Bijna, bijna raak, oftewel, oftewel, helemaal, helemaal mis...'

http://www.youtube.com/watch?v=cRjX6QQvsu0

Nature

Zwollywood
*klik op de afbeelding voor ware grote*

The sky over Rick's place
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Flowers at Lubeckplein
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Home, sweet home
*klik op de afbeelding voor ware grote*

Old time memories
*klik op de afbeelding voor ware grote*

A sad tree
*klik op de afbeelding voor ware grote*

'Beweging'

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van avonden, nachten die vallen terwijl het nog niet af is? Dat je moet gaan slapen maar het gevoel zegt te willen leven, te willen feesten en te willen vrijen. Het gevoel dat er iets ontbreekt op je blauwe -met rode hart - kussen.

Meisje

Het gevoel van je ogen sluiten en in gedachten vrijen met dat vrolijke springerige meisje dat je van het weekend hebt ontmoet. Het vrolijke zomerjurkje. Haar ronde borsten. Jij die schokkend klaarkomt en elkaar diep aankijkend. De geilheid die uit haar ogen straalt. De passie, het vuur. Het gevoel van 'neem me'. Het gevoel van overgave. Het gevoel van kinky samenspel.

De ijssel

Het zomerjurkje huppelend in het riet aan de ijssel. Jij en jullie hond die haar achterna rennen. Ten aarde stortend en hevig zoenend, strelend door haar glanzende haar, afglijdend langs haar oor (cliché).

Knoopjes

Zij die een voor een de knoopjes van je overhemd open maakt. Blazend op je navel, kietelend, samen om rollend van het lachen terwijl de Golden Retriever jullie gezichten speels aflikt, al kwispelend met zijn staart.

Wake up

Wakker wordend aan de oever, met jullie benen pootje badend in het water. Haar hoofd op je borst en de glimlach als ze wakker word. Jij die op jou beurt haar lach beantwoord met een kus op haar voorhoofd. Heiligheid.

De nacht

En dan de nacht. Op jullie ruggen naast elkaar hand in hand liggend. Zwijgend, nagenietend. Starend naar het plafond. Vol ongeloof. In de zevende hemel nagenietend van de meest fantastische sex. Nog even die blik. 'Weltrusten schat; ik hou van je' (cliché)

Beweging

'Beweging'. Daar kwam het op neer volgens mijn studie loopbaan begeleider. 'Een pad ontstaat door er op te lopen' stond er op de voorkant van het kaartje vermeld. In een binnenzijde van het kaartje stond vermeld: Dag Koen, 'als je niet in beweging bent dan loop je nergens tegen aan' Ik wens je veel 'beweging'.

Dag mevrouw. Ik wens mezelf eveneens hetzelfde toe. Maar toch bedankt voor het cliché.

WK kriebels - The final countdown

Godse mooi deel 2. de WK kriebels bereiken hun hoogtepunt. Zondag 11 juli 2010. Na 32 jaar heeft Oranje op nieuw kans om geschiedenis te schrijven. Maar volgens mij hebben ze dat allang gedaan.

1974 Nederland - Duitsland

Het jaar van de eerste WK finale. Ik vroeg me pa er nog eens na. Waar en met wie heb je gekeken? Na diep nadenken kwam hij tot de conclusie dat het Zwolle moet zijn geweest. Zwollywood; my beloved hometown. Mijn oom had moeten janken als een klein kind nadat NL smeer had gekregen van die laffe Duitsers. Ik ben benieuwd of hij het zondag - 36 jaar later -wel droogt houd als Oranje verliest.

36

36 jaar later is het inmiddels. In de tussentijd speelde Oranje nog 1 WK finale in 78 tegen Argentinië. Daarna bleef het angstvallig stil. Tot 88. Oranje Europees kampioen. Maar nu is het 36 jaar later. 36 jaar na onze eerste WK finale. En er is iets met dat getal. Er is iets met het getal 36. 36 is namelijk het geluks getal van mijn vader. 36. Het moet gewoon gebeuren zondag. Het kan haast niet meer fout gaan.

Als een klein kind

Ik ben al dagen/weken zenuwachtig als een klein kind. Het gevoel is er gewoon dat er iets aan zit te komen. Een klein kind heeft dat gevoel ook. Voor een eerste schooldag bijvoorbeeld. Het kind voelt dat er iets aan zit te komen. Er gaat iets gebeuren. Iets nieuws, iets vreemds, iets engs. Iets wat het kind nog nooit heeft meegemaakt. Zijn eerste schooldag. Mijn eerste WK finale. Beide zijn we zenuwachtig. Voor beide is het eng. Vreemd. Nieuw. Maar net als bij een kind slaan mijn zenuwen al gauw om. De zenuwen slaan om in liefde. In een paar dagen tijd word het zenuwachtige kind verliefd op zijn school juf. In een paar dagen tijd kunnen mijn zenuwen omslaan in liefde voor het NL elftal.

Haat/liefde verhouding

Al meer dan een decennia lang heb ik een haat liefde verhouding met Oranje. De penalty's van 98. Vreselijk. Het kaartenfestijn tegen Portugal, halve finale EK 2004. Vreselijk. NL - Frankrijk en Nederland - Italie in de poulefase van 2008. FANTASTISCH. Kwartfinale NL - Rusland. Vreselijk. Kwalificatie WK 2010: Goeie shit. Poulefase 2010. Functionele shit. NL - Slowakije. Mooie shit. NL - Brazilie. Toffe shit. NL - Uruguay. Mazzel shit. NL - Spanje? Tering vette shit.

Bloed oranje

http://www.youtube.com/watch?v=ldaKJMWgqfw

A bridge to far

Verkiezingen 2010. Tijdens de bekendmaking van de uitslag kijk ik naar The Pacific, een oorlogserie op Veronica. Tijdens de reclame zap ik weg richting Nederland 1. What's the news? Wie gaat er winnen? Ik zie een geëmotioneerde Balkenende. Even later hoor ik een commentator zeggen; Balkende heeft gestreden, maar wilde hij niet teveel? Had hij niet eerder moeten stoppen? Was het niet een stap teveel? Een stap teveel. De woorden weerklinken in mijn hoofd. Zojuist keek ik naar The pacific. De 2e wereld oorlog. Oorlog. Een stap teveel. Een brug teveel. A bridge to far (De slag om Arnhem). Balkenende heeft zijn eigen strijd gestreden. Zijn eigen oorlog gevoerd. De dappere man heeft gestreden. Gestreden voor zijn idealen. Idealen waar ik overigens niet achter sta (Wat nou Joint Strike fighter? No way). Maar Balkenende was wel de man van bruggen. 'Bridges'. Balkenende kon bruggen bouwen. Bruggen bouwen tussen politiek links en politiek rechts.

Maar wat krijgen we nu? Extreem rechts? Nazi Holland? Ubermensch Wilders? Ik hoop het niet.
Angst regeert mensen. Angst regeert Nederland. Angst is de voedende factor waar Geert Wilders op inspeelt. En angst is nu juist waar ze in het midden oosten op zitten te wachten. Angst. Daar geilen ze op. Zoals ons toekomstig SPH hulpverleners ook wel word geleerd: Goed gedrag belonen, slecht gedrag negeren (tot op zekere hoogte). Angst gaat namelijk over in actie. En actie in reactie. Het moderne westen tegen het traditionele oosten en vice versa. Is het nu nog slechts een kwestie van tijd voor dat hier de pleuris uitbreekt?

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Binnenland/article/detail/465058/2010/02/21/Wilders-kweekt-terrorisme.dhtml

Balkenende was, zoals ze dat binnen de Etica van Aristoteles zo mooi noemen; 'het midden van alles'. Het midden tussen politiek rechts en politiek links. Het midden van alles. 'De weg naar geluk'. De weg naar een compromis. De dappere man heeft gestreden. Daar staat hij dan. De leider. Zichtbaar geëmotioneerd. Strijdend ten onder gegaan. JP. Bedankt voor alles.

Tijd voor Groenlinks. Zonder natuur geen zuurstof. Zonder zuurstof geen leven. Zonder leven geen liefde.

Hattress is redundant luggage and life's to short to be angry all the time (American History X)

'Tentamen zelfstudie wijsheid'

Kan niet ligt op het kerkhof. Wil niet ligt ernaast.


http://webserv.nhl.nl/~stout/kannietligtophetkerkhof.pdf

Genieten

Genieten. GEWOON. Omdat het kan.

WK kriebels

Godse mooi. Het begint me weer te jeuken. Het WK Voetbal komt er weer aan. Ik ben zenuwachtig als een klein kind. De zenuwen gieren door me lijfje. En dan raakt die kut Robben weer geblesseerd. Kut robben ja; omdat die weer zo'n klote dom hak balletje moest geven. Zo'n geniale voetballer, en dan zo'n domme actie. Kut Robben. Nederland houd van je! Word fit verdomme!

De tijd van ONS

Het WK is de tijd van ONS. Alle mafkezen worden opeens samenhorig. Alle collega's hebben opeens verstand van voetbal. Voetbaltoto's worden uit de grond gestampt als paddenstoelen. Fucking Paddo's, want heel Nederland begint te hallucineren. We worden spontaan gek in onze kop.

Oliedollars

Zie mijn collega staan met zijn blije bakkes. 'Finale Urugay - Spanje'. Why? 'Omdat Suarez bij Urugay speelt... ' Haha wat een bullshit. Lachwekkend. Suarez bakte er al weken geen reed meer van bij Ajax. Die zwemt in gedachten al tussen de oliedollars van Chelsea Sjeik Abramovic. Ik zie hem al zwemmen, tussen de muntjes van Dagobert Duck.

'Toernooi land'

Ok, moet gezegd worden. Spanje maakt een goede kans. Spanje is een echt 'toernooi land' Net als DEUTSLAND. Dick's verassing was dat Brazilie er de eerste ronde uitgeknikkerd word. Wellicht heeft die kerel toch meer verstand van voetbal dan ik dacht? Zo gek gedacht nog niet.

Groepsdynamica

Hoewel vlak voor mijn tentamens raak ik niet uitgelezen in de kranten. Met de schoolboeken kan ik inmiddels mijn reed wel afvegen. Maar goed. Ik leer wel het vak groepsdynamica. Over 'ons' gesprokken. Ons Oranje. Rete interresant eigenlijk. Hoe leef je als groep toe naar het WK? Hoe ga je als groep om met de blessure van Robben? Wie stookt het zooitje op? Wie maakt van die laffe herders een stelletje laffe Duitsers? Dan halen we in ieder geval de finale. Goddamit ik mis Gatusso. Ik mis Ballack. Maar o ik hou stiekem toch ook wel van Kuyt. Al haalt hij het qua actie niet bij Robben. Zal het genoeg zijn is de vraag?

Statistiek

Ik denk dat ik de selecties maar even ga nazoeken. Wie gaat er mee. Welke 'grote' namen blijven er thuis? En ook ik moet er dan aan geloven. De cijfertjes. De statistieken. Mijn oerhollandse voetbal verstand. Als 1 van de 16 miljoen bondscoaches. Moet ik er toch aan geloven. Het invullen van DE toto. Zoiets kun je uren uitpluizen. Dit kon wel eens nachtwerk worden. Al dat analyseren. Het willen zien van Logica. Het verschil tussen wel Robben of geen Robben? Benieuwd of ik aan 1 nacht genoeg heb.

Robots

Want als voetbal liefhebber wil je het zo graag zien. Zo graag zien/voelen/ruiken hoe de teams/spelers voor de dag gaan komen. Wie het gaan maken op het WK. Het gaat helemaal niet om voetbal. In de eerste plaats gaat om om geld. Helaas. Heel veel geld. Maar het gaat ook om ONS. ONS Nederlanders. En het gaat om details. Details die bepalen wie ver komt. Is het de factor geluk? Is het de factor kwaliteit? Ik wil het zo graag door gronden. Die groepsprocessen. Wat gaat er rond in die koppies? Hoe zet een prof zichzelf neer? En hoe kan zo'n dom volk voor de camera (voetbal profs zijn echt niets zeggende mensen) zo geniaal zijn in het veld? Terwijl de koppeling tussen theorie en praktijk toch echt ontbreekt. Op dat gebied treed namelijk kortsluiting op. Kijk maar naar Johan Cruiff. Als voetballer geniaal. Als analyticus oliedom. En toch flikken ze het ieder keer weer om te presteren. Die domme domme voetballers. Geen zinnig woord komt er uit. Hoe kunnen ze dan de theoretische analyse/wedstrijdvoorbereiding zo geniaal vertalen naar de praktijk? Iemand die dom is kan de theorie uit een leerboek toch ook niet in praktijk brengen? Waarom kunnen voetballers dat dan wel? Terwijl er werkelijk geen zinnig woord uit komt tijdens een interview. Ik snap er geen reed van. Jij wel? Is het een trucje? Het lijken verdomme wel robots. Het lijkt zo automatisch. Zo voor geprogrammeerd. Zo gemakkelijk. Zo kunstzinnig onwerkelijk geniaal.

Ons 'ons'

Ons 'ons' zijn ik en mijn huisgenoten. WIJ gaan lekker in Zwolle kijken. En we nodigen zoveel mogelijk mafkezen uit. Zoveel mogelijk 'ons' gekken die het individualisme van Nederlanders even achter zich willen laten. Even gewoon lekker samenhorig gek doen. Even de theorie van de groepsdynamica in praktijk uit testen. Met een beamer op schoot. Een biertje in de hand. En de bek vol van voetbalverstand.



K.I.P.P.E.N.V.E.L link of the century: http://www.youtube.com/watch?v=idLG6jh23yE&feature=player_embedded

Laffe herders

Haha. Wat moeten die buitenlanders gister wel niet gelachen hebben. 'Sieneke'; op het Euro visie song festival. Met een fuckin draaiorgel & zo'n oerhollands kutliedje. 'Sjalalie, sjalala, ik ben verliefd'. Alsof die buitenlanders er ook maar iets van begrepen. Haha. Wij Nederlanders zijn een stelletje laffe herders. We zullen daar nooit eens een fatsoenlijke act neerzetten. Nooit eens een rockband waarvan de nekharen overeind gaan staan. Wij zijn veel te soft.

Zinloos geweld = weer een stilletje tocht. Ik hoor het Anouk nog zingen; are you kidding me?

In Sp!ts las ik een geniale Twitter recensie: 'Zouden we ons niet veel tranen en moeite kunnen besparen als we gewoon stoppen met het songfestival'

Over tranen en moeite gesproken. Idols. Popstars. Ik ben de tel van van het aantal seizoenen inmiddels kwijt. Ok, seizoen 1 en 2 waren wellicht leuk. Maar nu word het veel te veel uitgemolken. En het lijkt allemaal op elkaar. Waarom op zoek naar nieuw talent? De geschiedenis heeft ruimschoots bewezen dat de grootsten op aarde uit zich zelf wel zullen op staan. Gandi, Gaudi, Nelson Mandela. Ze deden het toch echt helemaal zelf.

Move like Michael Jackson. Come on, laffe herders; alsof ook maar iemand de titel van M.J verdient?!



In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Waarom? Beschouwen?

De grootste vraag allertijden is; waarom?

Bij groepsdynamica leerde ik dat mensen een hekel hebben aan waarom? Omdat waarom? staat voor a: zich moeten verdedigen, en/of b. zich moeten verantwoorden.

Maar goed. Waarom? Nou dat zal ik u vertellen. Waarom ik schrijf (of in ieder geval denk te schrijven).

Volgens de Etica van Aristoteles zijn er 3 soorten mensen:

1 Mensen die het vooral te doen is om de eer.
2 Mensen die commerciële belangen hebben.
3 Toeschouwers.

Volgens Aristoteles vormt de 3e groep de meest voortreffelijke van alle mensen.
Deze mensen worden filosofen genoemd.
Volgens Aristoteles is het leven dat in dienst staat van de beschouwing het meest volmaakte.

Schrijvers zijn toeschouwers.
Toeschouwers zijn beschouwers.

& last but not least. Ik citeer:

'Een leven in dienst van 'beschouwing' is daarom een leven dat het hoogste geluk garandeert'.




Bron: Over het voortreffelijke (tien lezingen over de Etica van Aristoteles) - Jan Bijlsma, Blz. 154 & 155.

De balans

'36' vriendinnen
200 keer sex
3 relaties
4 bruiloften
0 keer voor het altaar
1 scheiding
0 kiddo's
1 keer oom
1(2) steden
13 ongelukken
9 doden
1 springlevend (THATS ME :)


( http://nl.wikipedia.org/wiki/12_steden,_13_ongelukken )

An uncle's heart is crying - Part two (the solution)

He ome Koen! Kom je wel eten vanavond? Dan kunnen we toch nog even spelen... x es

Wat nou: Mee naar Diemen zuid?!

Lange Frans & Baas B, daar doe jij het dus echt niet mee.
Wat nou: 'mee naar Diemen zuid?'

Jij? Jij moet mee naar ZWOLLE zuid.
Mee naar Zwolle Zuid, want ik zie er lekker uit... :)

An uncle's heart is crying

Tomorrow is the big day, maar ik kan niet mee...
Sinds de komst van Es, het eerste echte uitstapje met de familie.
Pa, Es, Ras, Chris & oom Koen. One happy family.
Op naar de dierentuin. To bad.
School is screaming for more.

Dus hierbij doe ik schuldbekentenis (per sms) aan mijn zus.

'Dag lieve Es, helaas is ome Koen morgen nog een beetje druk met school.
Graag was hij meegegaan naar de dierentuin.
Wil je paps en mams daarom vragen een hoop foto's van je te maken?
Zodat ik min of meer toch nog bij jullie kan zijn die dag?
Sweet dreams en dikke knuf.
Veredelde suikeroom Koen'

Sexual revolution 'twelve - twenty two': Chapter 1

Nu ik die ouwe van mij zie glunderen om het zijn 'Opa titel', glijden mijn gedachten zo nu en dan ook wel eens weg richting het ouder- dan wel opa schap. Wat voor een stoere verhalen ga je je kleine later vertellen als je zelf groot bent? De 'vrouwelijke variant' is voor mij nog enigszins onbekend, maar de mannelijke variant heb ik wel degelijk uitgedacht.

Indien ik een zoon krijg moet er natuurlijk ook stoere mannen praat aan te pas komen. Straks, als ik oud, kreupel, dement en verlept ben, dan weet ik het allemaal niet meer. Daarom nu al vast een beetje inspiratie op doen middels mijn eigen seksuele revolutie; Twelve - Twenty two: Chapter 1.

Deze revolutie trad al vroeg sluimerend in werking, maar kwam pas laat echt op gang. Ik denk zo rond mijn 12e levensjaar. The first kiss. Paulien was haar naam. En Pau & ik hadden een erg stoere plek uitgekozen. Tussen twee hooi balen. Hoe geil was dat...

De 3 r's

Nog voor Paulien waren er de zogenaamde 'kinderziektes'. Prille liefde in spe. Linda was 1 van die 'kinderziektes' Maar met name de 3 R's dienen hier genoemd te worden. Renate, Renilda & Romy. Die laatste kwam eigenlijk later pas aan bod, maar kan desondanks wel onder de categorie 'kinderziektes' worden verstaan.

Als klein kind is het dorp nog te groot. Daarom zoekt men het avontuur maar in de wijk, of nog eerder; in de straat. En in onze straat was op zich genoeg te beleven. Mijn zus ging ik bad met Wouter. Oe Wouter, het kan altijd stouter... (reclame www.loi.nl) Dus daarom papte ik maar een beetje aan met zijn zusje. Renate (Dat was overigens ook mijn naam geworden als ik niet als boy maar girl op deze aardkloot was gesmeten). Enfin; Renate. Renate was mijn buurmeisje. Wij speelden heel vaak met elkaar (voor de psycho pedo's: OPGEDONDERD AUB!). Met name winkeltje deed het erg goed. Zo haalden we eens alle kasten van pa overhoop. Om te kijken of er nog wat leuks voor in de winkel bijzat. Onze grootste en meest boze klant... je raad het al: Pa.
'Señor Daddy' heeft maar liefst een half uur op de deur staan bonken voor hij er in mocht. Daarna was het gedaan met 'de liefde'...

Op 'Renaat' werd ik later 'echt' verliefd. Ik vond haar mail maar het bleek om de verkeerde te gaan. Toen ik bij haar langs ging bleek ze niks van ons MSN gesprek te weten... Auwtch!

Renilda was de dochter van pa's vriendin. Het was/is een erg toffe, spontane en sociale meid.
In Apeldoorn leerden we elkaar kennen. Samen speelden we buiten en bezochten we het politie museum. Na jaren vond ik haar weer terug via hyves. Zowaar; TADAA!; onder de noemer 'jeugdsentiment'. Inmiddels is ze trotse moeder en staat de bruiloft (op pa's verjaardag) gepland.

'Room' leerde ik pas veel later kennen. Desondanks was ik mijn jongen's streken niet verleerd. Room was mijn eerste 'Knipperlicht up to date...' We zagen elkaar, dan weer niet, dan weer wel, dan weer niet. Uiteindelijk is het niks geworden, maar we zijn wel mooi een paar keer door rood gereden (elkaar zien terwijl het eigenlijk niet kon).

K2

Ook K2 heeft zijn stempel gedrukt. Na K3 (de drie prettig uitziende, zingende dames) had ik zelf een K2 variant (uit)gevonden. K2, Koen & Kim. Kim ontmoette ik in Witkamp Laren. Zo'n half jaar heeft ons avontuurtje geduurd. Kim woonde qua fietsafstand nou niet bepaald dichtbij. Ik stond op het punt mijn rijbewijs te gaan halen toen de relatie op zijn klippen liep. 3 weken later had ik het felbegeerde papiertje binnen.

Later heb ik nog met een andere Kim de lakens gedeeld. Kim was in de race voor de bad eend trofee. En volgens mij heeft ze hem nog gewonnen ook. Hiep hoi (sarcasm).

The M word

The M word staat voor Mariel. Mariel was ik echt gek van. Zo gek zelfs dat het Mariel op een begeven moment zelfs het verboden woord werd. Zodoende kwam er 'the m word'. Kleine jongen; luister goed naar je ouwe heer: Kijk veel naar Bassie & Adriaan, dan begrijp je vanzelf wat ik bedoel: Wat er ook gebeurd; altijd blijven lachen.

Vakantieliefdes

Haha vakantie liefdes is ook weer zo'n verhaal apart. Zo'n hoofdstuk op zich. In Turkije ontmoette ik Lynn. Lynn was echt een lekker ding. Een prachtige brunette. We hebben heerlijk gewandeld met zonsondergang. Op naar het strand. En weer terug... Dat Vlaamse taaltje; dat blijft toch mooi he.

Aniek behoort eigenlijk meer tot de kinderziektes. God wat waren we toen nog jong. In het echt heb ik haar nooit ontmoet. Maar via msn gingen we flink tekeer. Verbaal uiteraard zoon; de rest komt als je 18 bent.

Oznur was een Turkse. Met een hele volwassen maar Spontane uitstraling. Ik Schatte haar 30. Ze bleek 19. Mister & misses Volleybal, zo werden wij ook wel genoemd.

Nog 2 r's (relaties)

De eerste drie R-en stonden voor namen. Bij deze zijn er nog twee R-en. Dit keer zijn het geen namen maar Relaties. Deel 1 van 'K2' was de eerste relatie. Wat volgde was 'demilitaire zone'. Zo noemden mijn zaalvoetbal maten haar. Demelza. Een engelse naam. Destijds was er ook een liedje. Hey there dililah. Van de plain White T's. Dat nummer is behoorlijk grijs gedraaid. Uiteraard. Bye Bye. Demilitaire zone :)

Jolien, Jolien, laat je tieten zien. Ja sorry ik blijf een vent. Daar raak je niet gauw aan gewend. En so are you. Zoon lief. Jolien was de vrouw met het grootste mannen talent; voetbal. In de jeugd was ze gescout om bij een KNVB jeugd team te komen spelen. Later ging ze keepen. Ik vergeet nooit meer hoe ze als keepster in de eigen 16 meter de spits van de tegenstander uit speelde. 2 woorden. "Moeilijk Geniaal!" Of beter gezegd 1 woord: GE-WEL-DIG!

Free education

Met Rick & the gang gingen we vaak naar Camelot. Onze stamkroeg in Zutphen. Daar ontmoete ik een groep groep dames die er min of meer bij hoorden. Amanda, Sharon en Frieda. Via Fiona kwam ik met hun in contact. De 4 dames zaten alle vier op de vrije school. In eerste instantie ging ik daten met Sharon. Sharon was een heel springerig, blij type. Samen gingen we uit eten bij de pizzeria. Erg lekker en erg gezellig. Toch waren Sharon en ik twee totaal andere types. Dus hup ik ging op naar de volgende. Ik weet niet eens meer hoe het gelopen is. Maar met Frieda had ik meer een klik. 'Friet' had naast het vrolijke, springerige ook meer de filosofische kant. Zo hebben we eens 2 uur gewandeld en alleen maar over filosofie geluld. Haar eind werkstuk ging over intuïtie. Ook kon 'Friet' prachtig piano spelen. Comptine d'un autre etre. Om nooit te vergeten. Zo mooi.

Milf Hunt

Tijdens ons jaarlijkse teamuitje van de zaalvoetbal waenrn we in DTC (Doetinchem) aanbeland. En je weet hoe dat gaat als je met een paar mannen op stap gaat. Hup op naar de kroeg. Voetbalcafe Hattrick bleek the pleace to be. Slungel Bart was nog zo slim om een glasplaat voor open deur aan te zien. Klabam. Die was raak. Even later was het weer raak. Mijn zwager wilde maar niet geloven dat ik de ballen had om achter de vrouwen aan te gaan. Dus bewees ik het tegendeel. 2 dames aan een bier tafel. Recht op mijn doel af. 28 en 30 jaar. 1 met een kind van 2 jaar, 1 met een kind van 5 maand. De jongste was de baas vd oudste. Ze werkten in de zorg. En ow waren waren de vrouwen geil. Het was hun eerste keer uit sinds ze gescheiden waren en daar moesten 2 flessen wijn aan geloven. Na ieder rondje ging er weer een knoopje van mijn overhemd open. 1 dame was behoorlijk grijp graag en mijn kont moest er aan geloven. Na een tijdje gingen we naar een andere tent. Daar gingen we in een donker hoekje staan en we knepen om de beurt wat af. Het was een stoute jongens droom om met een ervaren vrouw wat aan te pappen. De dames gingen even roken. Vervolgens was het nog ff gezellig. Ik dacht; lets wait and see. Maar de dames wilden te graag. Het duurde ze te lang. Ze gingen weer smoken. En weg waren ze. To bad. Ze waren er helemaal klaar voor. Ik dacht; dat loopt wel los. But it didn't. Desondanks: Wat een reten geil avontuur was dat.

Multi culti

Luister zoon; ook van de multi culturele samenleving heeft je 'ouwe heer' mogen mee snoepen.
Mirthe was een bloedgeile negerin. Fantastische ogen. Het was een stralende nacht. Vol met sterren. Heerlijk. Hopelijk dacht het bankje er net zo over.

Alice, Alice, how the fuck is Alice? ( http://www.youtube.com/watch?v=HWJRVaM-Iv8 ) . Alice was ook een prachtige meid. Eveneens enigzins getint en prachtige donkere ogen. Alice leerde ik kennen op een verjaardag van Annelies. Die avond was er een dropping. En ik zal nooit vergeten. Onze kus, midden in het bos. Bij de slagboom. Alice, who the fuck is Alice?

Losse flodders

Tussen de drie R'en en de K2's (en de rest) door waren er de losse flodders/klodders. Hiervoor moet ik toch even diep in mijn geheugen graven welke namen er zich op dit lijstje zoal voor deden.

Via een verjaardag van vriend Rick kwam ik in contact met Petra. Een zeer mooi meisje, maar met een zeer eigen willetje. Petra had ook een vriendin, Emmily. Hoe ik haar precies heb leren kennen; i dont know anymore... Ze zat namelijk ook bij me op school. Anyway, met haar ging ik er uiteindelijk vandoor. Kort maar krachtig laat maar zeggen.

Corinne. Corinne ken ik uit mijn hometown. Een hele lieve meid. Strak lijfje. Iets mindere kop.
Niet veel later leerde ik Sanne kende. Mijn opleiding recreatie nam ik mee naar haar huis. Sanne noemde zichzelf 'een tijgertje' tussen de lakens. So i've been told. And yes; Tijgertje loog er niet om.

Ook was er een zeer schone dame uit Barchem. Ene Joyce. Een hele mooie meid. Blonde krullen. Veel verder dan een party kiss is het hoe dan ook niet gekomen. Bad boys, bad boys, what you gonna do when we come for you? (http://www.youtube.com/watch?v=CK7QxMSjxDo&feature=related)

Ook was er een dame die ik tijdens het uitgaan leerde kennen. Nadine. Haar vriendin was stiekem nog leuker. Die at jongens als fatsfood. Maar Nadine had ook wel een naam hoog te houden. Damn toen ik bij haar thuis kwam. Dat zusje. Zo mooi. Oelala. I guess i choise the wrong one. Hup op naar de volgende.

Zo langzaam aan zijn we aan beland bij het huidige jaar. Niet dat de chronologische tijd volgorde hierboven klopte maar goed. Dit jaar ben ik een beetje aan het afbouwen. Ik ben een beetje 'lafjes geworden'. Tot nu toe 4 dames op de lijst dit jaar. Qui maanden loop ik net geen 1 op 1. Misses 1: uitgaan Zwolle, een hyper spontane meid. Mij een tikkeltje te happy. Grow up girl; Party hardy those not always now a happy ending. Vervolgens kwam er 'Shar', mijn WW (wakker wip) maatje. Ook was er Marija. Misses 'leuk, maar met een verhaal'. Sorry; dat verhaal; daar heb ik mijn studie voor. Dan zijn we aangekomen bij misses 4, en daarvoor gaan we naar de volgende paragraaf.

Vicieuze cirkel

Vandaag besefte ik het me opeens. Misses 4, Paulien. De Paulien van nu. Draagt dezelfde naam als het meisje waar ik 10 jaar geleden voor het eerst mee zoende. Na tien jaar is de cirkel rond. Ik ben begonnen met Paulien, en na tien jaar ben ik opnieuw aan beland bij een Paulien. 10 jaar. twaalf - twenty two. Een decianna lang mooie en minder mooie vrouwen. En nu is de cirkel rond.
Betekend dit dat ik iets af moet sluiten nu de cirkel is voltooid? Is dit het einde van chapter 1?

En wat is/wat word/hoe heet chapter 2? Is het nu tijd voor een lange, stabiele relatie? Zitten er nu kinders aan te komen?

What's up next; kids running around naked and fuckin in the bushes (Oasis): Chapter 2? Mijn kids die naakt in onze 'hudge' tuin rondrennen? Terwijl moeders en ik ouderwets de liefde bedrijven in de vrije natuur? I don't now.

Chapter 1 VS Chapter 2. Every ending means a new oppertunity.

Checklist

Zwolle, 26 mei 2010

Lieve zoon,

Op deze jonge leeftijd moet je nog een hoop leren. Daarom neemt 'Daddy Cool' alvast de volgende jeugdsentimenten met je door:

- Linda
- Romy
- Renilda
- Renate
- Paulien & Paulien
- K2 (Kim & Kim)
- Mariel
- Demelza
- Jolien
- Mirthe
- Alice
- Corinne
- Petra
- Joyce
- Shar & Shar
- Marija
- Emmily
- Oznur
- Aniek
- Lynn
- Frieda
- Nadine

Luister goed zoon. Jeugdsentimenten ten spijt. Er is maar 1 ding wat echt telt:
Family is most important.

To my beloved family:

Pa, CHECK
Ras CHECK
Chris CHECK
& Es CHECK

Moeders. FUEL

Emiel, deze is voor jou jongen!

Emiel, jongen... Zo'n anderhalf week geleden werd jij het slachtoffer van zinloos geweld. Hoewel ik je zelf nooit gekend hebt, was het verdriet van mijn buurjongen op alle mogelijke manieren voelbaar. Het was alsof het verdriet in de lucht hing. En dat doet het nog steeds. Alsof de poriën in mijn lichaam open staan om al het verdriet en pijn op te zuigen. Want ik zeg wel dat ik je nooit gekend heb, maar mijn gevoel zegt dat ik je een bewuste avond ben tegen gekomen. Koninginnedag 2010. Mijn buurjongen zei naar afloop van het geweldsdelict dat hij die avond nog een half uur met je had staan praten. Er ging een schokgolf door mij heen. Ergens was ik mijn buurjongen op straat tegen gekomen terwijl hij met iemand stond te praten. En nu staat in mijn geheugen gegrift dat jij die 'iemand' geweest moet zijn. Die 'iemand' die nu door zinloos geweld is omgekomen. Die 'iemand' droeg namelijk een petje de bewuste avond. Net als jij vaak deed.

Of jij nu daadwerkelijk die 'iemand' was, zal ik nooit met zekerheid weten. Ook mijn buurjongen kan daar niet met zekerheid een antwoord op geven. Desondanks ken ik je ergens van, of het nou die avond is geweest. Mijn buurjongen bevestigd in ieder geval dat je die avond een petje op had. En ook de plaats waar jullie stonden (in de buurt van de herberg) staat in mijn geheugen gegrift.
Je gezicht komt me bekend voor. Alsof ik je ergens een keer heb ontmoet. Wellicht hebben we ook een keer tegen elkaar gespeeld. Maar dat lijkt me sterk aangezien je 4 jaar jonger bent dan ik. 'Bent' ja, want in onze gedachten ben je er nog steeds.

Ik dacht Emiel, dat jij slechts zo'n oppervlakkig patsertje was. Maar dat zouden anderen van mijn buurjongen wellicht ook zeggen als ze hem zouden zien. En toch is het al tijden 1 van mijn beste vrienden. Nu ik meer foto's gezien heb van jou weet ik dat je zoveel meer bent. Je bent een mens, van vlees en bloed. Het uiterlijk op die ene foto hoeft niks te zeggen. Zeker niet als je hem naast de andere legt. De foto boven deze tekst.

Soms, zo nu en dan... Droom ik iets wat dan later weer terugkomt. Een plek waar ik (langs) kom, een persoon die ik ontmoet, een gesprek dat ik aanga, of de plek waar het desbetreffende gesprek plaatsvind. Zo heb ik tijdens een vakantie wel eens zoiets gehad van; he verrek, hier ben ik eerder geweest. Een deja vu noemen ze zo iets.

Nu wens(te) ik, dat ik over die bewuste Koninginnendag avond een deja vu zou krijgen voorafgaand aan het geweldsdelict. Dat er iets was geweest dat me tijdig had gezegd; je kent die jongen, je hebt hem met Koninginnedag nog gezien. En dat er dan iets was wat maakte dat ik je had kunnen waarschuwen. Zo van jongen, ga niet naar die klote tent. Die kut boulevard.

Maar ik denk dat dit puur het lot is dat je is komen aanwaaien. De wind die de verkeerde kant op stond. Wrong place wrong time. Beste Emiel, dit verhaal is voor jou jongen!

Rust zacht.

"Studentes zoeken stoere partner" (AD.nl)

So there is a price to pay
To be someone you're not.

But am i willing to?

(http://www.moron.nl/lyrics/anouk/ball-and-chain-lyrics.html)

Da Costa Streetwise

Eens werkte ik voor Triple pro, een promotie bureau dat zich deels bezighield met donateurswerving voor goede doelen. Op pad in de stad, kris kras door het land, trof ik ooit eens de grote concurrent; Streetwise. Ik sprak de mensen en na mate de seizoenen vorderde ontglipte de naam mij min of meer. Tot vandaag. Nu ik min of meer terug ben op het oude nest. Niet zozeer bij Triple pro maar wel terug in het stadje. My beloved Zwollywood. Niet werken maar wonen dit keer.

Wonen op kamers brengt een hoop gedachtegoed met zich mee. Het zet studenten wellicht aan het denken. Over de vergankelijkheid van zaken. (bijvoorbeeld het wonen in het ouderlijk huis). Ook de positie van student als spil in het web in de maatschappij komt mogelijk aanbod in het gedachtegoed. En wat te denken van de vicieuze cirkel waarin een studentenhuis zich bevind? Ik bedoel het komen en gaan van de studenten, de levens en de verhalen. Daarmee nauw samenhangend de vergankelijkheid waarover ik zojuist al even 'rapte'. Vergankelijkheid is op haar beurt weer gekoppekd aan de term Streetwise (he daar issie weer!). Het komen en gaan van mensen (op straat of op kamers), de kennis die men opdoet en men evengoed weer vergeet (op straat of op kamers) .

Al met al is het begrip 'op kamers' een verdomd interessant proces om te bestuderen. Neem alleen al het schoonmaak rooster. Alle informatie over de mensen, de personages, hun gedrag en hun verhalen. Wie waren zij/wie zijn zij? Wat deden ze/wat doen ze? De schoenendude bijvoorbeeld. Een gek die zoveel schoenen had dat elke vrouw spontaan voor hem zou vallen. En wat te denken van alle kunstenaars (vrij vertaald 'artiesten') die dit huis kent? Ik besloot voor de grap de term Streetwise eens te googelen en de omschrijving bleek mij inziens aardig te kloppen:

Streetwise is een jonge, dynamische organisatie die door middel van Direct Dialogue, oftewel face-to-face gesprekken, donateurs werft voor goede doelen.

Deze uitspraak is zowaar overeenkomstig met het wonen aan de Costa: Ook hier word je zogenoemd 'streetwise', ook hier is er sprake van een jonge, dynamische organisatie en direct dialogue. En ook wij werven donateurs voor goede doelen. Wat te denken van de IB-groep?(tegenwoordig dienst uitvoering onderwijs) De IB groep als donateur voor het wonen op kamers! En niet te vergeten paps en mams & de baas. Ook hun dragen een steentje bij aan de goede doelen. En dan bedoel ik niet alleen op kamers. Maar streetwise betekend ook; een biertje op het terras (ook vrij jong & dynamisch...). Of in sommige gevallen; niet teveel biertjes op het terras.

Kun je nagaan wat een 1 schoonmaak rooster mogelijk al teweeg brengt?!

And just like i told you before, i will now tell you again: 'So have fun. Learn, create and motivate... yourself?'

Zwollywood; i'm loving it.

Na 22 jaar lief en leed in HET dorp, was het tijd de wereld te gaan ontdekken. Opeens was daar de grote stad. Niet zomaar een stad; mijn stad. Zwolle & ik, het was liefde op het eerste gezicht. Daags struin ik door de straten, genietend van de zon. De mensen, terrasjes. Shop till you drop. De turkse eet etentjes. Multi culti. Zwolle heeft het allemaal. Er is altijd wat te zien. Laatst een gek die met zijn brommer op een auto klapte. Damn dan ben je in 1 keer wakker. Zo s morgens vroeg. Wat mooi is aan Zwolle; het water. Ik hou van het water. Zwolle is een stad met dorpscultuur. Binnen 10 minuten ben ik in het centrum. Binnen 10 min zit ik op het terras. Binnen 10 min heb ik versgebakken brood van Bakkertje Bart. En het is allemaal zo verrekte gemoedelijk. Binnen 1 uur heb ik mijn maandsalaris gespendeerd in deze stad. Binnen 3 sec sta ik voor de deur van iemand die me dierbaar is. Binnen 15 minuten is mijn dierbare familie binnen handbereik. En zo niet; bam; dan gooi ik mijn kamerdeur een keertje lekker dicht. Dan ga ik lekker met mijn luie reed op het balkon zitten. In de zon. Of ik stort me op mijn heilige tv. Mijn heilige vredelievende oma TV. Ook daar kan ik langs. Al ligt ze lekker te ronken op het kerkhof. Waar anderen om 6 uur of vroeger smorgens op staan, draai ik mij nog lekker een keertje om. De zon die me groet door de gordijnen heen. Roepend; "Koen mijjn liefste?! Hier alsjeblieft; weer een nieuwe dag. Van mij; speciaal voor jou". Zwolle en ik, wij zijn 1. Wij zijn 200% voor elkaar gemaakt. Dankzij Zwolle ben ik met een kwartiertje op school. Zwollywood en ik, het is als 2 handen op 1 buik. Het avond zonnetje wat me groet als ik door de verlaten Diezerstraat loop. De terrasjes die naar me knipogen als deze mooiboy langskomt. De dames die aanvoelen dat Zwolle mijn grote liefde is. Ze zien het aan de manier waarop ik loop. Aan de manier waarop ik kijk. Kijk naar de mensen, kijk naar winkels, naar de terrasjes en na de natuur. Zwollywood en ik zijn 1, tot de dood ons scheid ;)

I am a dreamer, but when i wake, you can't break my spirit, it's my dreams you take

Vraag mij niet...

Vraag mij niet... Waar gaan jou verhalen eigenlijk over? Wat is de essentie van dat verhaal? Mijn blog heet niet voor niets Koint & co - THE ARTIST WITHIN. Wat doet een artiest - vrij vertaald "kunstenaar" anno 2010? Juist ja; abstract schilderen. Dus wat doet een artiest die schrijft? Juist ja; abstract schrijven. En wat mag dat dan wel niet wezen? Volgens de vertaling van wikipedia? Juist ja; "abstract; het tegenover gestelde van concreet..."

So have fun. Learn, create and motivate... yourself?

Verekte mongool!

Amerika heeft zijn Grammy's, zijn Razzies en zijn Oscars. En wat hebben wij? Het boekenbal en de freaky fucking Soundmixshow. Now way. NL was toe aan iets nieuws. En dat kwam er. In de vorm van Kabouter Wesley en New kids on the block.

New kids on the block is de hype van het moment. Vanmiddag zag ik zelfs t shirts met teksten in de winkel liggen. 'Wie is hier nou de snackbar, gij of ik', 'Verekte koukwous' & 'Verekte mongool'. Met name die laatste uitdrukking zette mij aan het denken. Een dag daarvoor had ik namelijk een treinreis gemaakt waarbij 1 of andere mafkees rondom het spoor was gaan zwerven. De trein stopte. En ja hoor daar was hij. 1 of andere verdwaalde toerist. Met een stecil in zijn klauwen. Een Jansport rugzak. Druk bellend. Dat is hem!. Kandidaat nummer 1 in de categorie verekte mongool. Wat de hel doe jij daar bij het spoor? Beetje zitten beren achter het elektro hokje? Zoek een hobby joh... verrekte mongool!

Ook de Aldi werkt hard aan zijn New Kids imago. Allereerst, jawel: Schultenbrau! Het magische toverdrankje van de doorsnee 'New kids alcoholist'. Maar Aldi Zwolle gaat verder. Aldi Zwolle heeft namelijk zijn eigen 'verekte mongool'. Een traditionele 'koekwous'. Je zou bijna zeggen dat ze die goof hebben ingehuurd als marketinginstrument om de crises door te komen. Maar hij is het echt. The one and only; 'verekte mongool'. Een super aardige dude overigens. Maar spoort van geen kant. Dankzij hem kom ik er tegenwoordig bijna elke dag. Onze 'goof' werd laatst maar naar huis gestuurd. Ze wisten geen raad meer met hem omdat hij binnen geen reed uitvoerde. Behalve sjansen met de lady's. Ofcourse... onze lady killer. Maar de Aldi krijgt er wel een dikke vette subsidie voor. En wellicht ooit wat meer... Op de schouw van de chef... Mensen let op mijn woorden; NL is back in business! Niet dankzij Geert Wilders of Job Cohen. Wij hebben dan wel geen Grammy's, geen Razzies & geen Oscars. Maar wat wij binnenkort wel hebben... De enige echte; verrekte mongool awards! *

*Jeugd tussen 10 en 16 jaar kan zich nu gratis inschrijven!

Don Corleone on Tour

Vrijwel elk huis kent zijn eigen verleden, eigen verhalen, eigen mythes en eigen fabeltjes. Zo las ik ooit eens een boek van Max Westerman (RTL 4 correspondent in New York destijds). In dat boek stond een appartement beschreven in een New Yorkse flat. Niet zomaar een appartement. Mensen hadden er jaren gewoond zonder het geheim te weten. Een compleet gezin was er in het verleden uitgemoord. Zo kent ook ons huis zijn eigen succes story's. Niet zozeer door/over het huis op zich maar meer gecreëerd door 1 enkele bewoner. Deze bewoner vroeg zich namelijk in hemelsnaam af wat die camper voor de deur hier sinds enige dagen deed. Af en toe had hij vaag een teken van leven of een schim voor bij zien komen. Hij meende een oud mysterisch mannetje te herkennen dat volgens zijn bewoordingen 'iets' aan het doen was. Ja ja, ik voelde de succes story al mooi opkomen. Nou mooi niet dus. Een andere bewoner van ons pand wist orde op zaken te stellen. "Ach joh die camper is gewoon van een ouder echtbaar uit Italie. Het is familie van een een Italiaans echtpaar wat woont in een huis hier verder op. Ze hebben 2 lieve kindjes en die mensen in die camper zijn de opa en oma." Hoe freaky fucking eng is het als je huisgenoot die fulltime werkt je dat zo even haarfijn kan uitleggen. Terwijl de andere die de halve week aan huis gekluisterd zit er een heel mysterie van maakt. Ja kut daar gaat mijn Don corleone verhaal. Ik hoopte stiekem dat ik op een dag naar buiten stapte en Marlon brando in smoking (+ sigaar) met zijn shotgun mij door mijn dikke mikkes heen knalde; maar helaas. Geen helden dood voor mij. Geen don Corleone on tour. Slecht een spin waarvoor mijn huisgenoten te bang zijn om hem te vangen. Terwijl er in New York gezinnen worden afgeslacht. Ja mijn huisgenoten moeten nog veel leren ;) Was getekend,

Don Corleone on tour

Mama's stoofpotje part 2

Waar ik in februari al blogde over de rijke aroma's die mij destijds ten deel vielen, van de week was het in huize Costa feest. Waar ik lang en breed met mijn vredige reet in mijn fijne bedje lag te ronken, was het huisgenoot Lianne die het feestje aan slingerde. Geheel uit het niets, midden in de nacht en ook nog eens doordeweeks notabene. Als kersverse huisgenoot dacht onze lolbroek - terug van een avondje stappen, even fijn een stokbroodje kruidenboter klaar te maken. Weet zij veel hoe dat werkt? Nou nee. Aangezien ze mij een pizza 2 minuten in de magnetron had zien stoppen, dacht ze dat het met een stokbroodje kruidenboter net zo werkte. Waar madame echter geen rekening mee hield was de moeilijk geniale term: ontdooien. Dat hoeft bij een stokbroodje kruidenboter namelijk niet. En al helemaal geen 10 of freaky fucking 15 minuten. Of weet ik veel hoe lang. Anyway. Wij laffe herders lagen natuurlijk al lang en breed te pitten. Totdat ik ik om 3 uur s nachts wakker schrok. Leek verdomme wel een nucliare aanval. Het brandalarm. Later bleek dat mijn huisgenoten er rustig doorheen waren geslapen. Wat een gekken. 1 had nog wel gedacht dat die droomde, nou ik kan je vertellen, die nacht, en ook met name de volgende morgen; wat een nachtmerrie. Ik heb die hele godse nacht geen oog meer dicht gedaan. Was het niet het brandalarm - dat na een 10 minuten eindelijk het zwijgen werd opgelegd, dan was het wel die allesvernietigende, uber verlepte, buitenaardse stinkgeur. Dat half tamme aangebrande stokbrood kruidenboter geurtje trekt werkelijk waar overal in. Na 1 dag waren de rookwolken enigszins weggetrokken. Vervolgens duurde het nog 7 dagen voordat de keuken weer enigszins fatsoenlijk toegankelijk was. Lianne zelf heeft inmiddels contact op genomen met bureau slachtofferzorg en medisch centrum west voor traumaverwerking. Ik persoonlijk overweeg soortgelijke hulpverlening in te schakelen. Lianne heeft haar lesje geleerd en kookt voorals nog alleen onder begeleiding van twee vriendinnen. Pannekoeken wel te verstaan. De rest van het huis is helemaal niet meer in de keuken te vinden en ik overweeg een keuken vrij Sonja Bakker salade dieet. Maar voorlopig zweer ik met mijn hand op mijn hart loyaliteit aan het oude en vertrouwde Stoofpotje van moeders. Tot de dood ons scheid.

Koninkje winter

Waar ik enkele dagen geleden nog rapte over het lente zonnetje op het balkonnetje was vandaag weer compleet andere koek. Koninkje winter begon weer op te spelen. En dat uitgerekend op de dag dat het besef 'Handschoenen' begon door te dringen. Die had ik namelijk bij de ouwe bok laten liggen van het weekend. Dus hup stadje in. Gaan met die banaan. Smorgens vroeg met je kouwe bakkes op de fiets... Winkel 1, de Wibra. nood breekt wet zeggen ze wel eens. Anders ga je niet met je duffe kop smorgens vroeg door de Wibra heen huppelen. Geen handschoenen in ieder geval. Fuckin Wibra notabene. Je zou toch anders verwachten. Terug naar de fiets. Schoenenreus, zelfde verhaal. Hema, ook geen gehoor. Kruidvat niet, Action niet. Scapino dan? Onderhand had ik het halve stadje al gezien. Ik was al 3 keer verdwaald en bijna zover een actie op touw te zetten. Red de handschoen. Giro 555. Ook de Scapino had ze niet. Ik gaf te kennen ze een brief te zullen schrijven als ik die krengen dan eindelijk gevonden had. En dit uitgerekend op de deadline datum van het beruchte stageverslag! In de verte brandde een licht. In mijn ooghoek zag ik enige hoop glinsteren. De V&D. Ver&Domme; pas om 10 uur open. Nog ff 10 minuten staan blauwbekken. Mister Gaylord opende de magische deuren van het beloofde land...
"Of ik nog handschoenen heb?" Gaf hij als antwoord terug. "Jawel hoor, loop maar even mee" En toen maakte V&D zijn naam meer dan waard: VER&DOMME; ik ben toch geen wijf! 72 euro voor een paar half tamme laffe dames handschoenen! Gelukkig zijn wij social workers niet bepaald negatief aangelegd. Dus ik hield wijselijk mijn bek en glimlachte vrolijk voort.

"En dat is tragisch ook al spreek ik geen Arabisch het ritme doet het werk voor me shit is magisch"

Op naar de - hoe kan het ook anders -1 verdieping. Tot dat niveau waren mijn gedachten inmiddels wel gedaald. Ik denk ik flik het gewoon nog een keer. En ja hoor, wat die oetlul had gezegd klopte van geen kant. Ook hier hadden ze handschoenen! Na 5 keer niks nu binnen 5 minuten 2 keer raak. Voor de kassa wel te verstaan... Nou mooi niet dus. Die krengen waren dan wel 'mannelijk' maar nog steeds bijna half zo duur. 32 euro. Weet je wat jij kunt; je kunt de pot op, je kunt me reed likken en mijn kont kussen! Ik verek nog lief in de kou. Dus zei ik de 2e gaylord van vandaag vriendelijk gedag. Daaaaaaaaaaaaaag! Terug het stadje in. Inmiddels een uur verder. Voor een paar half tamme handschoentjes. Where the hell is het marketingprincipe gebleven waarmee ik vorig jaar werd plat gegooid! Als het koud is heb je godverdomme handschoenen in de aanbieding! Dat dacht ik dus mooi ff niet he. En hoewel mijn wilde uitlating hier kan/kon het dus de pret totaal niet drukken. Ik voelde alleen maar geniale inspiratie opkomen voor dit avondblog tafereel. En zo ging ik met opgeheven hoofd de winkel uit. Terug naar het 'nest'. Zonder handschoenen, maar met talrijke schat aan inspiratie. En feitelijk nog geld uit gespaard ook. Ik was weer terug op het bekende pad en vastberaden zonder handschoenen huiswaarts te keren. Waar het niet dat ik de verleiding niet kon weer staan de oude werkplaats van mijn neef in te lopen. De actie sport. Actie spot zou ik er in dit geval liever van maken. En warempel. Daar geschiede het wonder. Geen Jan Peter Balkenende. Geen Rita Verdonk en al helemaal geen Geertje Wilders. Maar simpelweg Abdul (of weet ik veel hoe die goof heet) die me er op wees. Handschoenen! Godvergeten half tamme laffe dikke vette zelf genaaide spot goedkope handschoenen!